Cando nos unimos á loita, sabiamos que defender as nosas ideas pode levarnos a sufrir unha terrible represión dos estados: a tortura, o cárcere, o desterro... e mesmo a morte. Esa é a présa pola que loitamos! Desde o noso pequeno pobo ao mundo, porque sentiamos que había demasiados desequilibrios de poder e inxustizas, e tamén porque viamos que existía esa opresión cara á Nai Terra, os pobos e as persoas. Aínda que hai outra opinión respecto diso, nós traballamos co obxectivo de facer fronte á represión de dous estados que exercían a violencia como arma política e, ao mesmo tempo, construír un país máis libre e xusto; baleiros, enteiros. Somos militantes políticos vascos (máis esas pedras preciosas que nos acompañaron coa nosa admirable solidariedade revolucionaria), presos por un conflito político.

Para algúns será evidente e aplaudible a última afirmación, polémica para moitos, escandalosa, ofensiva ou mesmo punible para outros. A verdade, como as cores ou os póqueres: cada un gústalle o seu! A pesar de todo, estamos no cárcere e, pronto ou tarde, sairemos á rúa. Na boca do once está como saír, que facer e dicir (non)... E nós que dicimos? Despois de moitos anos de apagamento, para que queremos estar nós, presos, na rúa?

É innegable que, desgraciadamente e triunfando, o noso pobo e o noso mundo non chegaron a un escenario libre e xusto. Pois durante estes anos, no cárcere, dalgunha maneira, seguimos loitando con outros presos contra o sistema penal; cos seus compañeiros, aprendendo o que é a dignidade, con orgullo, con amor; cos nosos concidadáns, sempre en prol da independencia e da liberdade; cos nosos cabezitos, día a día, educándonos, crecendo, tentando superar as súas propias contradicións. Non perdemos a ilusión! Porque o soño da liberdade de mañá é a realidade da revolución de hoxe, porque a loita en si mesma fainos libres, seguimos crendo na utopía e estamos ansiosos por volver ao pobo e seguir convosco e vós.

Queremos saír á rúa, CONSTRUÍNDO o pobo, LIBERANDO o pobo, queremos e necesitamos seguir FACENDO o pobo.

(E se a nosa volta a casa é escandalosa... convídovos a unha benvida nudista! ;) Sempre en mans do pobo! Arriba os corazóns e abaixo os pantalóns! ).