Tras ver a edición do ano pasado en streaming, volve á rúa Iruinkokoa. A cuarta edición do Entroido Vasco de Pamplona foi un ano máis acollida polas rúas da Zona vella o pasado 27 de febreiro, domingo. Puidemos volver ver, ouvir, sentir e cheirar tanto os cocoteros como as kokoxurias pondo patas para arriba todas as esquinas do barrio.

Os participantes teñen unha cita na asociación de Tio-Maldiko ás 8:00 da mañá para almorzar, vestirse e refinar os últimos detalles do día. Aquí reuníronse os dantzaris a.k.a. kokoxuriak, zirtzilak a.k.a., musikariak a.k. A fanfarria da praga, os bertsolaris e o equipo loxístico que traballa para que todo vaia ben. Ás 9:30 todos preparados, cada un no seu papel. O bulicio empeza con forza.

Nos pasacalles detivéronse en catro espazos do barrio os trastornos a.a.: Tras visitar a LABA, Iruña Taldea, Iparla Elkartea e aos amigos de Matalaz, dirixímonos á Praza de Santa Ana, lugar onde ían dar liberdade. Nos trastornos sobrou comida e bebida e no camiño da praza os dous bertsolaris estiveron facendo pequenas crónicas.

Centos de persoas teñen un círculo para chegar a Santa Ana. Entre as cousas máis belas do pamplonés está a da intriga, non só que o público non sabe o que vai atopar nos xestos, senón que tamén é unha sorpresa para o resto dos participantes que non son as coquelzas o que representarán os cirurxiáns. Isto é o que máis encanto engade á actuación.

O entroido ten como obxectivo caricaturizar os feitos ocorridos ao longo do ano e facer rir ou incitar aos personaxes que deron moito que falar na cidade, empezando por un mesmo. Este ano deron madeira a Hedoi Etxarte, Kai Nakai, Chill Mafia, Esporrín, Maya, TERF, GKS, Ernai e Ion Celestino, entre outros. Xa vimos aos míticos taberneros dos míticos bares da Zona vella queixándose diso a Pfizer, Tinder, un ruso, Reimy, Anuar, Saioa Alkaiza e os suletinos, que reivindican cal é o auténtico Oriente.

Os bertsolaris Irati Majuelo e Saioa Alkaiza traballaron intensamente para dar a súa opinión nos recitais. Unha dobre dificultade para o campión de Navarra, sendo protagonista dun dos xestos. Eran tan introducidos os cocobieles neles que un circo rompeu a clavícula nunha chea de fin de descenso. Unha vez finalizada a actuación na praza, trasládase inmediatamente ao hospital. Logo, claro, foi en directo… Eh! Que son entroidos! Volve á festa! (Polo menos durante un tempo).

Non creas que en eúscaro, con referentes locais comúns e con actitude crítica, hai moitas prazas nesta cidade para rir a todos.

P.D. : Cando son maior quero ser cocobijero.

Viva o de Iruin!