Vivimos inmersos nunha crise climática na que todos somos conscientes. Tanto que as institucións públicas, que miraron durante moitos anos alén das evidencias científicas, están a traballar para levar a cabo o que se denominou como transición enerxética.

Con todo, en Cataluña estamos a ver que as solucións que a Generalitat está a expor para a descarbonización da economía poden agravar os problemas xa existentes: a perda de ecosistemas e de biodiversidade.

Diferentes plataformas e colectivos, ecoloxistas, agrícolas, universitarios e mesmo empresariais, denunciaron: O modelo de expansión das enerxías renovables do Goberno de Cataluña vese ameazado gravemente. Ameaza para as grandes cidades, e non para os municipios nos que levan a cabo, en especial o pobo de Lleida e o interior de Tarragona, para o desenvolvemento sostible das zonas do país que xa foron fortemente castigadas por infraestruturas.

Coa aprobación do Decreto Lei 16/2019, de 26 de novembro, de medidas urxentes para a emerxencia climática e o impulso das enerxías renovables, está a producirse un auxe na tramitación de proxectos de centrais eólicas e fotovoltaicas que ameazan espazos naturais de relevancia histórica e cultural.

As organizacións desfavorecidas han criticado que os proxectos se están tramitando sen ter en conta os procesos de diálogo e participación co territorio, nin aplicar criterios de equilibrio territorial, racionalidade e eficiencia enerxética. Por suposto, todo isto non é casual, porque a Generalitat está a facilitar que quen determinan as regras do xogo sexan os promotores.

As organizacións que mostraron a súa oposición non negan en ningún caso a necesidade de xeneralizar a produción de enerxías renovables, e unha das súas propostas é a de implantar nos tellados placas fotovoltaicas as 29.372 hectáreas que conforman os polígonos industriais de Cataluña, das que 13.201 están na área Metropolitana de Barcelona. Esixen que as producións centrais constrúanse nestes polígonos, nos tellados industriais e urbanos, nas áreas periurbanas degradadas e, sobre todo, en zonas próximas aos centros de consumo.

Tamén esixen a transformación radical do modelo actual para avanzar cara a un modelo que potencie a desaceleración do consumo enerxético, o autoconsumo e a proliferación de comunidades enerxéticas locais. Pero a pesar da existencia de propostas e solucións alternativas, a lei tradicional impón os intereses económicos dos poderosos, aos que se lles facilita o acceso a terreos baratos nas zonas afectadas, reducindo gastos e incrementando beneficios.

Entre estas compañías atópase Forestalia, liderada polo magnate do sector porcino aragonés Fernando Samper Rivas. Ou tamén Green Capital Power, sociedade mercantil de Jesús Martín Bueces, ex nora de Florentino Pérez. Estas dúas empresas contemplan a construción de tres liñas de Moi Alta Tensión (MAT) en Cataluña e outra na rexión valenciana dels ports. Todo iso co fin de evacuar a enerxía eólica e fotovoltaica producida nos proxectos previstos en Aragón e Cataluña, e canalizala cara ás grandes cidades do arco mediterráneo (Barcelona, Castelló, Tarragona, Valencia), para conectala á rede europea de alta tensión a través de diversas subestacións.

En resumo, unha vez máis, enfrontámonos aos mesmos que se enriqueceron grazas a seguir destruíndo e leváronnos ao colapso, neste caso coa etiqueta “enerxía verde”. E sempre co consentimento do poder político, que hoxe en día se ha autoproclamado independentista e de esquerdas.