En febreiro cúmprense dous anos da caída do vertedoiro de Zaldibar. En marzo chega o segundo aniversario da pandemia, cando quedamos en casa durante dous meses. Dúas catástrofes. O segundo cubriu o primeiro, pero a xestión do desastre de Eitzaga ensinounos como se ía a xestionar a praga.

O vertedoiro contaba con dous obreiros, Alberto Sololuze e Joaquín Beltran. O corpo de Beltrán non foi atopado. O lixo tamén quedou alí. A poboación de Eitzaga está abandonada xunto aos residuos. Todos os que vivimos cerca seguimos sen saber o que respiramos, o que temos á beira enterrado, o que temos todos pegados á autoestrada (xa que a caída está alí).

Seguimos en Pandemia e a xestión é tan caótica e incomprensible como o que se fixo no vertedoiro en febreiro de 2020. Os cidadáns, sen protección, en moitas ocasións á deriva, estamos a recibir nos dous anos información confusa.

Os dous membros do goberno eran uns magníficos xestores. Ambos nos demostraron que xestionaron mal os dous asuntos, e o que é peor, que non aprenderon dos erros cometidos e que tampouco queren aprender.

Dous excesos.