Si algún día acabase o fenómeno que nos condicionou a vida de mil maneiras poderiamos empezar –trázaa que adoitaban facer os cristiáns– anos antes da pandemia (p.a.) e despois (p.g.) contar. Pois o lembro hai tempo (p.a. por suposto!) que o compañeiro e amigo Gaizka, que non está entre nós, descubriu ao grupo Willis en Oñati e tróuxome o disco, o primeiro deles. & '97; Tiña un son bruto, sen refinar, pero que resultado! Firmeza e intensidade equiparable a Fugazi, do Rock Vasco (AC-DC?) soltura e guitarras, e cantada en eúscaro con preguiza e sentimento.

Despois vinas e escoitado moitas veces, e gocei dos seus concertos. O grupo é sen dúbida elegante, ten moitas boas características. Conseguiron unha acollida cada vez máis cálida, merecida, e como consecuencia diso chegou un punto onde, teño a sensación de que os membros do grupo sentiron raros. Superaron esa angustia e prosperaron, pero nos últimos anos faltaban algo, quizais frescura.

E, mire, nun deses raros concertos de cadeiras e máscaras en Oñati (de novo!) a medida que entrei pensei na pena “acústica?”. Pois enseguida me penetraron na actuación e gocei moitísimo: que relectura! Jurgi Ekiza, Xan Bidegain, Felix Buff e Vincent Bestav –nova fichaxe– reescribindo a súa cancionero dunha maneira moi elegante e coidadosa.

Hai xente que só quere a Willis Drummond no eléctrico, pero eu creo que nesta proposta renovada han confirmado a crenza de que se unha canción é boa, mesmo espida, é así. E máis que espido, tería que determinar sen distorsiones, porque visten as cancións con moitos matices.

As cancións toman outro tempo, cada un o seu, o folk, a americana e o rock nun sentido moi amplo, mesmo nos anos 70. A fermosa voz de Ekiza acentúase aínda máis, e seguindo a escola de Iparralde as voces dos demais cobran peso. Hai tensión, hai moitas melodías e hai moitos detalles coidadosos.

Eu creo que o resultado é enorme, e alégrome moito de que un deses concertos especiais –15 cancións– tradúzase nun disco.