Segundo parece, en Navarra é onde máis creceu a diferenza entre salarios altos e baixos. O incremento do IPC en 2021 foi o maior das últimas décadas, e os traballadores con acordos dignos non non perderán poder adquisitivo, pero para a maioría non será así. A fisura subirá. Porque ese incremento do 6% non é o mesmo cando o soldo é de 3.000 euros que de 1.000 euros.

O 22 de febreiro, Día Europeo da Igualdade Salarial, volvemos ver a brecha de xénero. A división sexual do traballo é a causa máis antiga da brecha. Entre os traballos que se pagan e que se realizan fóra do mercado en coidados e tarefas domésticas, a brecha é total. Os primeiros traballan a cambio de salario, os segundos a título gratuíto. Entre os sectores que se reservan para as mulleres no mercado laboral e que ocupan os homes tamén hai unha brecha que logo se nota nas pensións. Moitas declaracións institucionais si, pero pouco se falará de superar a división sexual do traballo. Os discursos si, pero dificilmente escoitaremos propostas profundas, medidas concretas e novas políticas para deixar atrás a brecha.

Para superar a brecha de xénero, hai que revalorar os postos de traballo, tomar medidas para saldar a débeda histórica, recoñecer aos sectores feminizados, darlles carácter e lugar no sistema económico… Tamén teremos que facer unha loita concreta para reducir a diferenza entre salarios altos e baixos: reordenar os salarios nos convenios, fixar os salarios máximos e tomar medidas contra a precariedade. Non hai pasos nos gobernos.

Son pelexas nas que os traballadores temos que gañar. Pero non o poderemos facer, se os despedimentos son fáciles e baratos, e si organizan a negociación colectiva a medida da patronal. Esa é precisamente a nova reforma laboral española. Denunciar a brecha salarial e obstaculizar a superación da mesma, son incompatibles.