Como tantos outros, fomos á manifestación convocada en Bilbao contra o paso de COVID. Alegroume moito ver cantas persoas había nela de diferentes idades, cores, vestidos e linguaxes, e atopei entre eles a amigos de batallas da universidade ou a recoñecidos campesiños.

No mundo rural o control das administracións sobre as persoas e o territorio é menor, estamos afeitos liquidar pola nosa conta os problemas que nos xorden en lugar de esixirnos. Quizá por iso vivimos con moita máis flexibilidade e distancia as medidas que se derivan da pandemia.

Na agricultura ecolóxica, tampouco queremos para nós o que non queremos para as nosas plantas e animais. Por tanto, é normal que sexamos receos de vacinas xeneticamente adaptadas e atopemos a tantos campesiños manifestando.

Os nenos tamén foron os protagonistas da convocatoria. Como consecuencia dos dudos que xera a vacinación dos nenos, a dureza dos protocolos escolares e as presións e situacións violentas que están a sufrir as familias.

No noso caso non temos televisión en casa, pero vendo o ton que tomaron os medios de comunicación ao comezo da pandemia, decidimos apagar rádioa non só para a música, senón para o resto. Creo que foi unha das mellores medidas adoptadas para a nosa saúde.

Sempre fomos críticos cos poderosos e seguimos sendo críticos durante estes dous anos. Desde o principio de Pandemia sentiamos que as medidas, prohibicións e consellos das autoridades eran boas para elas, pero non tiñamos tan claro si eran as mellores para nós. Por iso sempre actuamos co noso sentido común. Cando a horta estaba prohibida, respiramos aire limpo sempre que puidemos e fomos a Iparralde e a Navarra por ser o noso país, aínda que os límites sexan pechados.

Prohibiuse o debate e non se permitiu falar comodamente do tema, todos nos quixeron violar a camiñar nunha soa dirección. Nesta situación tratei de percorrer o meu camiño e de eludir o máis silenciosamente posible as medidas fóra da lóxica, ata que os recortes de dereitos do paso COVID leváronme a protestar.

Non coñeceramos nada diso, e o que está a pasar é difícil de entender. Non sabemos onde están os intereses e non é fácil prever os cambios de vida do futuro. Pero a Vida permitiu abrir voces críticas ante o silencio da maioría de partidos, sindicatos e axentes, e non sentirse sós. Non é pouco e non somos tan pouco, xa veremos o que vai dar.