Pasaron moitos anos desde entón: No Antigo Cárcere de Bergara, no Gaztetxe, dous grupos de música ofreceron unha actuación impresionante sobre o hardcore, unha noite inesquecible e fermosa. Pois ben, tras o concerto, o diálogo entre os membros de ambos os grupos, con alegría, é o seguinte: “Como vos puxestes o nome de Flyshit ao grupo?”, un. “E vostedes, Spermbirds?”, os demais. Merlos enebrados ao corvo. Ambos con nomes estrafalarios, pero que tras décadas continúan en plena forma e cada vez máis exploran o post-hardcore e móvense comodamente.

Bananas tamén é un nome moi gracioso, pero atendendo aos amigos de Musikazuzenean, esta semana conseguín o disco e que sorpresa! Pouco sei aínda dos integrantes do grupo que presentaron esta longametraxe (xusto antes que publicaron un traballo máis curto), pero o fan con mimo e entusiasmo.

Outro disco lembroume inevitablemente a Rites Of Spring, unha melancolía penetrante e forte, a esencia do post-hardcore. Canto tempo faime pensar en emo até onde vai chegar a voz do cantante, porque este canto (e o resto) teno dos dous, do pegañento e do ácido. Un cabalo negro ten riffs transparentes e unha urxencia similar a Joseba do grupo Dut. A melodía é sempre un canto, un tempo e un ritmo cambiante, rico. Unha carga aínda máis juguetona, con máis e máis fincapé nos xogos instrumentais e na memoria de Lisabö. Ulia leva a alma do actual Dead industrial atmosphere das grandes Leatherface. A primeira guerra mental é unha fermosa peza que bebe con entusiasmo do pop antes da apocalipse e logo convértese en rockeiro. E, por último, Ezetz edo alde é, sen dúbida, o berro pop vestido cun ritmo trepidante.

Os banqueiros souberon axuntar firmeza, ritmos ricos, melodías á perfección, o estímulo melancólico da melodia, a imaxinación, a acidez, a urxencia e a forza, nun rico resultado cheo de contrastes. De feito, ten a esencia do post-hardcore da vella escola, e está salpicado de máis cores.