Sacar a vida adiante e gozar dela é a maior expectativa de moitos. O mantemento deste benestar, na sociedade que creamos, supón, con todo, unha gran xestión con institucións públicas e privadas. E iso aínda non o temos suficientemente interiorizado. A transformación dixital continúa e, en consecuencia, as formas de realizar as xestións. Hoxe voume a centrar nalgúns dos problemas que a transformación dixital da Administración trouxo, nos servizos básicos de intervención que traballan con persoas en situación de risco.

Desde o inicio do COVID o servizo de atención ás institucións públicas ha cambiado, o modelo de atención presencial está a desaparecer, e para atopar a unha persoa no outro lado tes que realizar unha serie de procesos dixitais: citas previas, cuestionarios previos, autogestiones... Menos persoas, máis procesos automatizados. Pero mentres tanto na nosa sociedade temos moitas realidades: xente que non sabe ler, xente que está de forma irregular e que non está nas bases de datos, que non entende a lingua... Por outra banda, moitos non entenden a organización da administración relacionada coa xestión das diferentes competencias (traballo, seguridade social, facenda, saúde, educación...). Como se xestionan entón as persoas en situación de exclusión? Nalgúns casos, acudindo ás persoas e entidades que teñen o seu problema como vía de negocio, é dicir, a quen cobran para realizar as súas xestións: Cos riscos de seguridade que leva obter o certificado COVID, obter os certificados BAKQ ou Cl@ave...

Outros moitos recorren aos servizos básicos de intervención. Buscan a axuda dunha persoa de confianza. A necesidade de atención interpersoal non desapareceu co COVID, senón que se desprazou. O problema parece marxinal na nosa gran sociedade, pero é grande para as persoas e estes axentes en risco de exclusión. Debemos traballar no camiño dun modelo de dixitalización que poña ás persoas e á vida no centro.