Estamos nun proceso xudicial fai uns seis anos. Os veciños tivemos un problema de nenez coa empresa que nos fixo a fachada e estamos encadeados no xulgado. Esta semana cambiáronnos a data do xuízo por sexta vez, porque o cuarto xuíz vai tomar o preito. O que debía ser fácil, convertido polo sistema nun proceso de Kafka e unha pandemia.

Para algúns será unha bobada, pero se sofren saberían que a situación nos produce ansiedade, rabia e tristeza, porque xera obstáculos na vida, pequenos pero obstáculos. Danos na saúde.

A xustiza é lenta. Pero andando tan amodo non é xustiza, porque beneficia ao causante do dano, porque podería seguir nos seus asuntos con total impunidade. E os prexudicados cada vez están peor. Os sufridores seguen sufrindo e para a próxima teñen claro que non van acudir aos tribunais. Para cada conciencia, pola contra, senten libres para xogar co xogo sucio porque ninguén llo conta.

Nesta media década recibimos o abandono, a xustiza fíxonos sentir que a ninguén lle preocupamos.