Torino non é Roma, Roma non é Torino, pero como Natalia Ginzburgo non retrocedería á idade infantil Pier Paolo Pasolini, nova. Dicía a todo o mundo que Roma era a cidade máis bonita do mundo sempre que podía. Das cidades que coñecía, el era o que quería vivir: é máis, cando escribiu o artigo que as recolleu, en 1957, non se imaxinaba vivir en ningún outro lugar. O pesadelo máis grande sería abandonar Roma e regresar ao norte de Italia. Por que Roma é unha cidade tan fermosa? Que fai que unha cidade sexa bela e por tanto atractiva, que outra sexa divisoria, rexeitable? A de Roma sería unha estraña beleza, unha fermosa beleza, que incluiría tamén a cegueira. Porque, non están relacionadas a beleza coa cegueira? Non son moitos os lugares máis belos, só os lugares máis insospeitados. Pasolini: Roma sería a cidade máis bonita do mundo se ao mesmo tempo non fose a cidade máis fea do mundo?

O 28 de xaneiro de 1950, Pasolini chega a Roma coa súa nai, deixando ao seu pai durmido na Casarsan de Friuli. Vive nun suburbio da periferia, Ponche Mammolo, unha casa xunto ao cárcere de Rebibbia sen teito. Pero aí coñecerá o persoal dos suburbios, a súa linguaxe, a súa cultura, a súa vitalidade violenta, que logo será a materia prima. Aí e nos amores do bordo de Tiber. Emíteas por primeira vez na súa novela Ragazzi di vita (1955). Aos poucos vai ocupar o seu lugar na vida intelectual e artística de Roma, comeza a facer cine Piazza Navona, Piazza do Popolo, Campo de’ Fiori: Accatone (1961), Mamma Roma (1962), A ricotta (1963), forman a triloxía romana de Pasolini. En todas estas novelas, películas, obras podemos atopar a maldade incurable de Roma e a bondade anxelical de Roma, todo nunha alma única, nesa alma única que é Roma.