Alguén grita dentro da habitación, grite dentro da cabeza. Hai seis persoas nas habitacións e corredores dun edificio, fuxindo uns doutros, falando uns doutros. Seis persoas mirando aos leóns sen poder saír á rúa. O medo é a idea e a palabra máis repetida nesta obra audiovisual titulada Mugurdiak Lugorriak. Izaro Ieregi (Algorta, 1987) presentou o 10 de decembro Me cabezo, Me pescozo, dentro da exposición Che embigo, na Casa de Cultura Romo. Sobe a obra audiovisual á plataforma Vimeo. Ambos poderán verse até o 30 de decembro.

Trátase dun traballo colectivo, elaborado e completado entre os participantes. Izaro Ieregi organizou en xullo catro talleres que formaban parte do proxecto. Nestas catro sesións reflexionaron sobre o corpo e o medo, bailaron e traballaron as partituras. Froito deste traballo colectivo é a película Mugurdiak Lugorri, na que se presentan monólogos e entrevistas entre os seis membros que participaron nos talleres e escrito os seus textos. Tras a película realizaron unha performance na mesma sala na que se expón a exposición. De novo falamos de catro a cinco persoas, tanto en monólogos como en conversacións. E de que falan estes seis seres? De que, nesa habitación pecha? Sobre o medo, pero non só. Falaron entre eles e dirixido ao espectador.

Nestes tempos nos que parece que o mundo ten que colapsar, pasamos máis tempo que nunca coas nosas cabezas e os nosos corpos, coas nosas pantasmas e medos. Coas nosas vergoñas e doenzas. Todo iso impediunos en moitas ocasións o avance. E queremos avanzar, aínda que ás veces sexa posible pararse. As nosas pantasmas intrínsecas, todos nosos eu, lémbrannos as contradicións do noso carácter. Cando dicimos que non temos medo, outro dos nosos eu lembraranos que todos temos medo. Cando queremos ser valentes, avergóñannos. Seremos demasiado fortes connosco mesmos, repetiremos que o mundo está feito só para os máis fortes. Dentro de nós están todas as nosas debilidades e na nosa pel levamos tatuadas as cicatrices das nosas feridas, toda a dor que a violencia social ha causado contra os nosos corpos. Metemos na mochila os roles que nos tocaron, os comportamentos que se nos esixen e, a miúdo, o lixo dos demais. Facemos nosa a carga das pantasmas dos demais.

Todo isto, e máis, dixéronnos aos espectadores os seres humanos que non podían saír desa sala. Máis que obedecer aos xuíces que temos no cerebro ante un colapso que parece inevitable, demostráronnos que bailar é unha opción. Ou estar a flotar, cos corpos parados e da man, tranquilos, sen preocuparnos por si temos escamas. Vivindo o presente.