Algúns se burlan de xente que dá diñeiro a organizacións non gobernamentais (ONG). Por outra banda, non é elegante estender ao catro ventos que destinas unha pequena parte do teu salario benéfico, polo que non se defende unha posición fácil. Bo, animareime: creo, inxenuo eu, que o xesto serve para algo. O caso é que fai un par de anos deixei unha ONG e volvéronme a chamar esta semana para agradecerlles a axuda que entón prestara e que por favor necesitan de novo a miña axuda.
Estaba convencido de que ía aparecer inocente ante aquel obreiro, pero cando me empezou a falar da situación de África non se que país, o corazón volvéuseme dorido e case cejé. Pensaba que facer chegar a información tal cal non ía ser capaz de moverme, porque quen queira saber ten aí, está dispoñible, onde queira… Pero si, case dixen o paso.
"Quizais xurdise un movemento abolicionista, e outros apostarían por regular a pornografía, garantindo as condicións dignas dos traballadores, e, para darnos conta, inimigos uns doutros"
Relacionei aquel pensamento co que ocorreu unhas semanas antes. Na academia de idiomas tocoume falar de pornografía. Saíume o exercicio oral alarmista, case apocalíptico, recoñézoo, pero o informe que Save the Children (non, non era a miña ONG) publicou o ano pasado golpeoume un pouco. Unha compañeira de clase de 40 e pico anos pegoume e eu acepteino con deportividade. Con todo, o argumento utilizado sorprendeume: a facilidade coa que criticamos a pornografía nunha sociedade na que o sexo segue sendo un tabú, pero ouza, que a educación sexual é importante para os mozos. É dicir, pareceume que me consideraba unha cárcava, sen máis. Probablemente non se equivocaba do todo. Pero pensei en min mesma, e quizais eu equivócome, que aquela muller de boa fe non era especialmente consciente do que hoxe en día é a pornografía mainstream. Mainstream, é dicir, destinado a homes heteroides.
Por tanto, ben porque algúns estamos semiduos, ben porque outros non se decatan, a pornografía segue sendo o principal axente de educación sexual dos mozos, e… Perdón, tiña que volver empezar coa miña carraca catastrofista.
Porque, claro, si soubésese, eu que sei, igual se crearía un movemento abolicionista, e outros apostarían por regular a pornografía, garantindo as condicións dignas dos traballadores, e, para darnos conta, converteríanse no inimigo principal. E señoro, aliados e demais, unha vez máis, privilexiadas testemuñas do debate, que só nos faltan os flocos de millo.