Tres. Hai uns anos Iberdrola encargounos a substitución do contador analóxico por un dixital. Periodicamente enviábanse traballadores a casa sen previo aviso. Dubidamos daqueles intereses e asuntos inusuais, que nos obrigaban a cambiar o contador e que o contador da casa funcionaba correctamente. Así os meses, e a cambio de infinidade de mensaxes, ata que chega a ameaza: chamounos un cargo desde Bilbao dicíndonos que nos cortarían a electricidade se non cambiamos o contador. Por medo a un apagamento, demos por vencido.

Dous. Temos un contrato eléctrico cunha cooperativa, ademais de consumir enerxía verde, unha factura máis económica (polo menos até agora...). Agora, as pequenas cooperativas como a nosa, van obrigar a aumentar o seu capital se van seguir no mercado. Imos seguir coa cooperativa, non imos ceder (cada vez que nos chamen desde Iberdrola para facer ofertas, reafirmamos a nosa intención de seguir na cooperativa lembrando aquela ameaza de apagamento...).

Un. Desde que nos obrigan a pagar os prezos por horas da noite para a mañá, hai que mirar ao reloxo para acender os electrodomésticos (no canto de atalos ás necesidades do fogar). Empezamos a marear e no medio do mareo as preguntas. Por que esta cuestión de horarios? No sistema de marcación por horas, que papel xogan os contadores dixitais que miden os consumos por segundos? Até cando imos respectar os horarios? Alguén lembra as protestas por ter que sacar os lixos en días e horas concretas? Alguén os viu en contra dos horarios da electricidade?

Cero, cero, cero. Ameaza doutro apagamento agora, xigante, mundial. E para romper a noticia, que mellor que un ministro de defensa? Ademais, dándolles pautas que parecen axeitadas para unha invasión de zombis: ter pequenos lumes de gas en casa, velas, lanternas e suficiente auga potable, alimentos secos e en conserva e diñeiro... Conta atrás? Os aspectos aventureiros e apocalípticos do capitalismo fan cribles os anuncios –como dicía Eduardo Galeano, nunca se pode saber co cine de terror–, pero conseguen o primeiro efecto, o principal efecto, sen que pase nada: son xigantescos difusores de terror (e vendedores de lumes). Con todo, teñen unha cousa boa: ensínannos de primeira man até onde chega a nosa escravitude cos avances que nós mesmos inventamos.