Como todos os anos, a Semana Internacional da Mobilidade celebrouse recentemente en moitos centros urbanos de Europa. Á lema reivindicativo dun modelo de mobilidade sostible deste ano engadiuse a palabra saudable: “Un día sen coche pola túa saúde”. Fronte ás mensaxes de patrocinio da casa que se impuxo no último ano, estamos no momento de lembrar que a rúa tamén nos coida, que é unha zona a recuperar. E para que a rúa sexa un espazo de convivencia ten que ser necesariamente seguro e limpo. Sen coche, entre outros. Por iso, a idea de crear “Zonas de Baixa Emisión” nas cidades ten cada vez máis repercusión, como o facemos nas zonas rurais, zonas de protección da natureza. Nestes refuxios urbanos asegúrase que o dióxido de nitróxeno que emiten os coches e a presenza de partículas finas é aceptable. Literalmente son zonas respiratorias urbanas, para o que se limita a presenza de vehículos altamente contaminantes. É outro instrumento urbanístico para que as emisoras contaminantes desaparezan aos poucos das cidades. Imaxina que se está prevendo que os coches que circulen pola trama urbana de Cerdá en Barcelona do futuro non transporten a persoas porque as rúas se verán obrigadas a mover obxectos e produtos.

A liberdade de movemento é o triunfo da sociedade avanzada; a capacidade de transportar persoas e produtos –e virus– a longas distancias e en pouco tempo. Por iso, a mobilidade é o eixo territorial, económico e alimentario. E a mobilidade, ademais da contaminación, necesita un gran investimento económico e un gran espazo, tanto no territorio como no espazo público. Se o modelo de mobilidade do futuro ve desaguar o territorio en coche, o espazo público dos territorios e cidades que liberará o coche debería ser gañado polos cidadáns, teremos que estar atentos.