Marie Darrieussecq, na súa loita contra o insomnio, afirma que unha das cousas que probou –terapia, barbitúrico, alcol– funcionou –aínda que sexa parcialmente, non superou totalmente a falta de soño– é a sesta. A sesta, si, a sesta, o golpe de soño. Parece unha contradición, arranxar a falta de soño co soño, pero sempre hai unha hora ao día, na que o mundo non espera nada, na que ti tampouco esperas nada do mundo, e na que ademais non hai presión de durmir nocturna. Darrieussecq conseguía facer unha sesta cara ás 18:00, o que lle salvou non poucas veces do insomnio nocturno.

A sesta, unha práctica que antigamente se asociaba á preguiza, á desidia, que hoxe se converteu nun molón, até o punto de recomendar adestradores persoais, revistas de moda, programas de saúde, sempre como unha pausa entre traballo e traballo, para volver ser completamente produtiva despois de descansar un pouco, e así xerar tensión entre a dificultade de durmir e a necesidade de durmir ben descansado e produtivo. Pero Miguel Ángel Hernández, como un don, enténdeo como unha virtude no seu libro O don da sesta. Sesta sería unha elipsis, un corte improdutivo, un tempo propio, unha procura do soberano. O tempo de autocompañía. Un pequeno pracer que nos achegase a algo parecido á felicidade. Só polo que dicía Hannah Arendt: “para pensar é necesario apartarse do mundo e penetrarse nas sombras”. Un don, por tanto, un agasallo, un refuxio, unha pausa, un breve momento de felicidade no medio da tormenta. Deberiamos volver ao modo en que a natureza nos programou durmir. Os romanos chamaban a sexta, indistintamente ao mediodía, ao mediodía, despois do almorzo, ou antes da cea. Porque non nos pode pasar nada malo mentres facemos a sesta.