Moitos tivemos algún aborto, algúns intencionados, outros involuntarios. A miña foi das últimas, cando o embarazo durou tres meses. Na consulta non se mencionou a palabra. Enseguida pasei á terceira persoa, un espectador comprensivo dunha representación que para min non era. Entendo de verdade que ao principio así o necesitaba, para moitos é unha noticia terrible e actuaron coma se desen conta dunha morte. O ton non se atenuou aínda que saíse de alí. E eu estaba moi tranquilo: “Non é grave, menos mal”, pensaba. Dúas pastillas, a dor, pero limitado e listo. Un paso máis no proceso de ter un fillo. Non tanto os demais enviáronme mensaxes de pésame, os da miña contorna estiveron atentos a que a miña tranquilidade fose unha fase de negación. A miña nai e a miña irmá pasaron a noite e o día comigo, e quitando o momento da dor (e foi curto, dí todo o que facía falta para que así fose), convertérono nun dos momentos felices da miña vida, porque o pasamos ben xuntos. É dicir, un aborto gratuíto e seguro pode ser moi tranquilo. Tamén cando sexa elixido.

Recentemente, tras falar do tema, un amigo regaloume o fanzine Abortos felices. A autora, Elisabeth Falomir, proclama que os abortos seleccionados poden ser alentadores, sen sentimentos de culpa, incluso celebrables. E o texto alegroume o corpo. É verdade que hai moitas razóns polas que o aborto non é unha diversión, que converte ao aborto nunha dramática sucesión de obstáculos. A ilegalidade en moitos lugares mata ou deixa miles de mulleres con consecuencias irreversibles. O último que nos contaron os seus titulares sobre o aborto foi que en Madrid, onde o aborto é legal, unha muller non puido abortar nun hospital público. Derivárono a unha clínica que o practican. E coñecemos o relato porque a muller non cedeu ata que alguén lle escoitou. E ademais, porque ese aborto era terapéutico. Estaba en xogo a vida da nai. “Sendo a miña profesión, algúns compañeiros tiraron deles e operáronme esa mesma tarde. Pero mulleres que non traballan en saúde? Pois vas a casa e vasche a esperar dúas ou tres días, desangres e pernas estreitas, sen saber si o feto aínda está vivo ou morto”, explica a protagonista. Como adoita ocorrer nos que un obtén o titular, o relato dun revelouse como o doutros miles de mulleres. O undécimo que non obtivo o titular. Non parece que os que inician o aborto pola vía pública teñan que chegar a un lugar no que o fagan desde o prólogo dunha festa; si tes sorte, insultaranche ante a clínica, ou máis arrepiarán, rezaranche, rezaranche oracións.

E no medio diso, paréceme importante que alguén lembre que o aborto pode ser, en por si, alegre: para iso hai que garantir certas condicións (dereitos). Cada testemuño ensínanos, ademais, a afinar as condutas ante o aborto. Non podía sacar a portada de 2014 con ganas lendo o de Falomir: “Eu tamén abortei”. Maite Asensio Lozano publicou no periódico dez mulleres (María Jesús Berrotaran, Idoia Eizmendi, Mari Luz Esteban, Gema Lasarte, Monika Sojo Plazaola, Sorkun Rubio, Ana Etxarte, Alaitz Tresserras, Hegoa Ugalde e Ekiñe Zurutuza) o seu relato. Non ten por que ser alentador, alegre... pero que sexa en función das peculiaridades de cada muller, das dificultades que tivo que andar para poder abortar, das súas consecuencias e dos discursos que, aínda que partan, sempre chegan á culpa. Que, polo menos, sexa nosa.