Ultimamente cada vez son máis os tempos de espera entre chamar a un lugar e escoitar por teléfono unha voz humana non automática. Desde o principio sinto que as fórmulas de despedida robotizadas adóitanme pór no paraugas, e a melodía repetitiva que me senten herbir cando me tranquilice non serve normalmente para que eu inquiéteme aínda máis.

Como non era urxente, decidín por casualidade que tentaría tomalo con calma. Pasei todo o día pegado ao móbil e cada vez que me xurdía un oco vinculeime a marcar a mesma secuencia de números tantas veces como sexa necesario. Estiven a chamar e chamando, non lles vou a dicir exactamente onde. Non lles vou a dicir exactamente onde, porque foi un lugar determinado, pero podía haber outro, porque podía haber moitos máis.

Algo raro sucedeume desde que chamei por primeira vez. A voz do contestador queríame propor alternativas diferentes, e preguntoume sobre o idioma primeiro de nada. Si queres que che conteste en eúscaro, pulsa 1 e sorprendeume que polo menos no que á orde refírese priorizásese o eúscaro, pero pensei que non debería sorprenderme porque para min. Si desexa que se responda en euskera pulse 1 e para finalizar a frase tiña o dedo índice encima da tecla 1. A continuación viñeron outras dúas preguntas a responder numericamente, seguidas da música.A
música, a música e máis música ata que me molestei do todo.

Ao día seguinte, a pesar de que xa esperara bastante, o dedo índice quixo saltar pola súa conta até 2 teclas. Rebelóuseme e non puiden impedilo. Chegou a quenda da música. Era a mesma melodía penetrante da véspera, pero afortunadamente non se alargou tanto como a véspera. Unha voz feminina interrompeuna en poucos segundos. Claro que se me dirixiu en castelán. Expliqueille as dúbidas que tiña e construíu a monotonía cun aire. A chamada durou apenas dous minutos.

Cando colgé o teléfono, quedei mirando a pantalla por un momento. Pareceume un bo exemplo para falar de nós. Cunha diglosis que atravesa o noso pobo de lado a lado. Coa cabezonería dos falantes, co tempo que nos impiden, e, ao final, coa frustración acumulada que supón ter que ceder desesperadamente.