A narradora deste libro é unha nena. Ao principio di que o avó era cazador (o noso avó era cazador cando era mozo) e despois Agora é fotógrafo. Axpi (Ainara Azpiazu Aduriz) indícanos con imaxes o significado total destas frases. Na primeira aparecen as cabezas dos animais nas paredes da casa do avó, na segunda as fotografías cos animais do avó. Sinal de que pasou de morrer a amar.

O narrador quere ir co seu avó ao bosque para ver aos animais: “Á vista das fotos, irrompeume en coñecer aos animais do bosque e pedinlle ao meu avó que lle acompañe. Cervos, corzos, xabarís, tejones (…) Quero velos todos!”. E o que nos conta neste álbum é un pequeno paseo polo bosque co seu avó. Como van, e como á vista das nenas, non ven animais, mentres o avó fotografa aos animais do bosque e ao seu sobriño. Raposos, ardillas, lebres, petirrojos… podemos ver aos animais do bosque en belas ilustracións de vivas cores e trazos marcados. Con todo, o protagonista non verá nada o bosque por mirar á rúa.

O relato ten humor, un punto de defensa da natureza e do noso medio ambiente. Pero, sobre todo, o libro é un exemplo do xogo entre neto e avó e do escaparate dos animais do bosque, unha obra para coñecer e amar aos animais que se atopan no noso bosque.

Axpi consegue moi ben a combinación entre texto e ilustración; o espectador recolle perfectamente as intencións do autor, os sentimentos dos protagonistas, o reflexo da realidade. O lector segue a historia sen problemas e ofrece ao lector ou a quen comparte a lectura do libro unha oportunidade única para xogar cos protagonistas. O libro, sobre todo porque é xogo, e o momento culminante dese xogo podémolo ver ao final, co agasallo que o avó lle preparou para cando o seu sobriño se esperta á mañá seguinte da excursión.

Un libro rico e rico que ofrece moitas lecturas para os máis pequenos, pero tamén para os máis maiores.