Arquitectos, economistas, sociólogos e outras disciplinas viraron ao redor da pregunta “como debe ser a cidade que queremos?”, recoñecendo que a interdisciplinariedad é a base fundamental para facer a cidade. Quedou claro que o futuro das cidades debe actuar sobre a resiliencia do cambio climático, a rehabilitación dos barrios, a creación dun parque de vivendas digno, o modelo de mobilidade, o dereito ao espazo público, a garantía da igualdade e a saúde. Todos eles son un alto grao de complexidade e unha chea de problemas que se cruzan, e todos eles aceptaron por unanimidade o carácter e a nova dimensión dos retos do futuro, que as receitas urbanas empregadas até agora non serven. O concepto de cidade está en crise.

Destaca o número de mortos e enfermidades que producen as cidades e o número de situacións de desigualdade que provocan. Porque os arquitectos somos afeccionados á construción de edificios de madeira, recursos locais e materiais reutilizados, e a traballar para que as rúas sexan máis verdes, pola súa técnica e estética, pero resúltanos máis incómodo pensar nos sistemas urbanos axeitados para coidar e afrontar os asuntos das persoas maiores, argumentando que é función doutros. A cidade é un instrumento político transformador, guste ou non, e o papel do arquitecto é tan imprescindible como necesario nesta construción social, si está adestrado para pensar nunha ampla carta, para todo ser vivo.