Un pensamento que me está impondo nos últimos tempos: o diñeiro non é importante. Ou o que é o mesmo, o diñeiro non me importa. Mesmo a súa existencia é absolutamente molesta. Bo, máis que beneficios, prodúceme malestar. É dicir, si non existise, mellor. E falar de diñeiro será tabú, pero pódese dicir que o diñeiro fala de nós, que nos define a nosa forma de utilizalo. Eu non son un gastador compulsivo nin un aforrador patolóxico. Nin intercalaciones. Non. A indiferenza é total. Si teño suficiente para cubrir as necesidades máis básicas do día a día e, de acordo, para comprar algún libro de cando en vez, adiante. Neste sentido, eu dígolle un pouco de envexa ao protagonista da novela Money de Martín Amis, Jon Nerón: ten moitas adiccións, bebida, tabaco, comida rápida, pornografía, pero sobre todo o diñeiro é a súa principal droga.

David Graeber dinos que desde o principio hai crédito, débeda, diñeiro. E quizais non haxa medios máis eficaces para o intercambio –e neste caso o meu problema sería non tanto o diñeiro, senón o intercambio con outras persoas–. E quizais o problema sexa a elevación excesiva do diñeiro, o eloxio, a divinización, a colocación no centro das interaccións –e así recuperaría un pouco de fe na interacción e buscaría doutra maneira–. Pois, seguro, unha desconfianza en San Agustín, que é rico, ou é un ladrón, ou o fillo dos ladróns. Ambrose Bierc ten outra definición: “Preguizoso, que xestiona os bens dos incapaces, dos veciños, dos envexosos e dos desafortunados” –e, como non son rico, gustaríame saber en cal destas categorías, ou en cantas me meto–. É dicir, que é máis fácil pasar o camelo polo ollo da agulla que meter ao rico no meu reino. E, pola contra, paréceme que todas as persoas teñen cubertas as súas necesidades materiais, por non dicir a única tarefa principal da política.