Pasei a tarde mirando pola xanela. Vaia tópico, verdade? O prisioneiro, lonxe da súa terra natal, deprimido pola nostalxia, sen mirar máis aló do enreixado, mirando durante longas horas ao ceo cadrado, mirando polos reloxos... Non, non. Non estou a mirar as formas das nubes, non, estou a esperar a gaivota. Vén todas as tardes, pero hoxe anda tarde. Claro, a lura non ten reloxo, a alma é libre, non ten que render contas ao carcerario, ao xefe, ao marido, ao banqueiro, ao señor. Non, a vaca aí vén. Tras dous ou tres pasos de volta no aire, ofreceume unha esvelta aterraxe até o meu bordo de xanela, que sabe que me dixo que si. Por un momento quedámonos mirando, colgando nas pavías da falta de lóxica espacial. Aos poucos metín a man entre os barrotes e... zart! Non, non agarrei polo pescozo, tranquilo, só tomeille unha pluma. Nin sequera a propia gaivota quéixase de que veu a traer esa pluma. Despois dunha última ollada ás miñas pupilas (“Dálle un bo uso!”, dime, pero non acertei se me aconsella, róubame ou me ameaza), abriu ás longas, anchas, elegantes, e emaro envorcouse, lonxe, libre, inaccesible. Un suspiro tíñame que fuxir... pero non teño tempo para máis clichés. Pois imos.
"Cando abrín a nave Tinta apertoume a ameaza dunha dúbida. Si...? Seguro...?
Que, como, para quen…? E logo?"
Sinto diante da mesita de Ziega. Cun coitelo redondo sen sorbos virei o parafuso do sacapuntas para soltar a pequena lámina. A continuación quitei o tubo de tinta a un bolígrafo e, cun chisqueiro, deille lume á punta. Ketzarra! Cando o plástico se ha reblandecido, nun só movemento, matei a chama e insiro a lámina, apertando coas puntas dos dedos impregnadas de saliva. Listo! Aínda que me queimei un pouco, mirei encantada a miña obra mestra. Virei entre os dedos, pensativo... É un cutter para facer traballos manuais ou unha perigoso arma branca?
Ao final agarrei firmemente o cutter de armas: pasei demasiado tempo mirando pola xanela, é hora de actuar! Afiei con golpes dous coitelos a pluma da gaivota. Cisterna Ah, mira, agora teño unha pluma na palma da man. Cando abrín o envase tinta, pola contra, apertoume a ameaza dunha dúbida. Si...? Seguro...? Que, como, para quen…? E logo? Tics. Hmm. Si, iso é. Volvín a recoller o cúter de armas e esta vez afiei totalmente a pluma. Cist-zast-zast-zast. Hmmm.. Ah, si, agora si.
Agora teño a punta moi afiada. Metemos a pluma na fechadura e... Clic! Grazas, ARGIA, por abrir esta porta. Até pronto!