O título pode suxerir que este libro ten un obxectivo práctico, que os seus contos teñen un uso predominantemente instrumental (formador), e nese sentido penetreime na lectura deses contos cun punto de desconfianza.

Pero desde o principio teño que recoñecer que tiven unha agradable sorpresa. O autor, que pode ser coñecido entre nós pola obra da literatura xuvenil Invisible publicada anteriormente, a partir de contos populares, di “contos antigos”, fixo unha nova e actualizada variante de: “Quixen adaptarme aos tempos actuais: cambiei as situacións, os personaxes, a linguaxe… pero a esencia, a esencia é a de sempre: aquilo que nos axuda a entender o mundo”.

Este libro está composto por 38 contos curtos, ao final dos cales están anunciados os libros segundo e terceiro, e son pezas que se len con certa rapidez. A maioría das veces cóntasenos un suceso cun final irónico, ridículo ou sorprendente. E ese final, o final despois da narración, anímanos a reflexionar sobre as condutas humanas.

Velaquí, por exemplo, o Respecto, o conto máis curto do libro, que mostra con claridade o estilo e a dirección dos relatos:
“Unha muller estaba a pór flores na tumba do seu defunto marido e viu a un ancián na tumba de á beira deixando un prato de arroz.

A muller achegouse e preguntoulle, por burleses:

- Cres sinceramente que o que era o teu familiar virá comer este arroz?

-Si, claro –respondeulle o ancián–, o mesmo día que a túa vén cheirar esas flores”.

Os contos son sinxelos, sen dificultade para ler, e non moi longos –máximo tres páxinas–; neste sentido, son moi apropiados para ler un par de veces ao día, como propón o autor, pero tamén unha tarde tranquila, para sorrir con estes relatos do libro, que na maioría dos casos é a primeira impresión que provoca ao lector.

Por tanto, é un libro moi recomendable para ler a outro, por que non aos nenos máis pequenos que van á cama?, ou para pasar un bo intre, iso si, eses contos axudarannos a entender o mundo, pero sobre todo axudarannos a pasar un bo intre.