Nos anos finais e posteriores do franquismo discutíase moito sobre cuestións como o socialismo, o capitalismo, o comunismo... Pero moitos dicían que o que estaba aquí era un 'norberanismo': 'O primeiro cara adiante e as bestas allakuidaos' (Dicionario ao lado de Bergara)

Vivimos en pleno norberanismo. A cita confírmanos que xa era así, pero agora queda moi claro: no lume próbase como é a pota. Pero, que esperabamos? Na época da autofiquia, reivindicar as liberdades individuais por encima de todo, no feroz neoliberalismo. A época Nin-nin, pero non do significado castelán, aínda que pareza un adolescente rebelde. Eu, eu e eu. Eu, eu, para min. Contas ego, e non estou co ramal do río Deba. Eu son a tripa do mundo. Porque eu vallo.

Pero, que pasou con ese “nós” tan vasco? O noso pobo, a nosa casa, a nosa nai… Á vez que perdemos a tradición lingüística, saltamos do gu ao nin. Ese “noso” que nos enorgullece desapareceu e preocupa ao norberanista “os meus dereitos”, a nosa saúde non.

O devandito, o norberanismo. Egoísmo, nunha palabra.