Ás veces convén que o discurso público non sexa veraz, senón axeitado. Si un político concreto é racista, disimula. Convén dicir que hai cousas que se consideran vergoñosas na sociedade: as consecuencias víronse cando a ultradereita empeza a sacudir algunhas vergoñas. Pero disimular, canto?

Tras a regata de Afganistán, as declaracións de Macron trastornáronnos. Din que van empezar a traballar enseguida para protexer as nosas fronteiras. Eguiegui. Todos estes nenos e nenas non pasarán “en busca dun futuro mellor”. Realista tamén Marlaska, cando os nenos de Ceuta volven a Marrocos, como dicía a ultradereita, coma se entrasen a invadir España. As palabras da ultradereita non convencen á masa necesaria, por iso disimulado, “regreso asistido”, “querían volver ao seu país”, “a tortura non foi habitual”. Perdoa, iso non é de agora. Os invasores teñen a aparencia de nenos, adultos pobres, incapaces de levar a cabo unha invasión.

Que facer para manter un discurso non vergoñoso, cumprindo os obxectivos da ultradereita. Transcender fronteiras, por exemplo, deslocalizarlas. Convén lembrar que os límites da fortaleza Europa son vixiados por Turquía, Libia, Marrocos… (como non somos racistas, non diremos que nos parecían un pouco salvaxes antes), que nós pagámoslles para que o noso sistema racista siga disimulando. Marrocos non fixo máis que relaxarse un pouco de fronteira. Porque quizais convén esquecer que a nosa tranquilidade, como desde Marrocos, desde Afganistán, apóiase tamén en formas que a ultradereita non podería pronunciar.