O artista italiano Filippo Tommaso Marinetti publicou en 1909 o Manifesto Futurista. Naquel texto proclamou que “o amor ao risco, o costume da enerxía e a ousadía [...] A valentía, a coraxe e a revolta eran elementos fundamentais da nosa poesía”. O texto triunfou anos despois da súa publicación, na década de 1920, cando a Gran Guerra e a pandemia gripal mundial eran cousas do pasado. Na sociedade, especialmente entre os membros da burguesía, a pulsación de vida foi moi forte e estendeuse a actitude kamikazea cara ao hedonismo. O consumo capitalista foi o obxectivo das convencións da sociedade tradicional e do combustible. Ano tolo trata deste espírito e época. Exposicións dos anos 1920.

O seu título é tópico e, aínda que foxe dos tópicos -ínteres - que se lle impuxeron a esta época, cita referentes habituais. O tópico tamén di que a historia se repite e así é na exposición. A década de 1920 equipásese máis dunha vez coa deste século e as similitudes son evidentes. Con todo, no discurso hexemónico crea algunhas físgoas e mostra as dúas caras da época. Móstranse máis de 300 obras organizadas en sete grupos. Para ilustrar unha fotografía de sete perspectivas: tecnoloxía, lecer, arquitectura, moda, sexualidade, corpo e medios de comunicación. Presentando diferentes puntos de vista dunha maneira moi atractiva. Despois da exposición, queda a sensación de velocidade, sinal de que se fixo unha magnífica representación dunha sociedade burguesa con amor ao risco. Aqueles homes querían queimar a vida. Viviron de cerca a morte, a miseria e os desastres e sabían que, dalgunha maneira, toda esa escuridade podía volver.

A medida que avanzamos no Manifesto Futurista atoparémonos con escuras ideas: “Guerra –a única hixiene do mundo–, militarismo, nacionalismo [...] Queremos romper museos, bibliotecas e academias de calquera tipo e loitar contra todos os moralismos, feminismos e abusos oportunistas ou utilitaristas”. Da mesma maneira, os anos tolos tiñan o seu lado escuro. A violencia da guerra e os abusos do capitalismo estaban latentes baixo a alegría de vivir. A cortiza fina do consumo non podía ocultar as cicatrices. Esta violencia ten cabida na exposición. Pequeno espazo, porque a importancia é evidente, máis aínda porque somos conscientes dos escuros tempos que trouxo o día seguinte á festa duns poucos privilexiados.