Tirei a pedra e gardei a man: cando falaba da media da vida do individuo, que se sitúa ao redor dos 80 anos, dixen que a dos homes era sempre menor, citando unha das principais causas que creo que pode ser: a masculinidad daniña. É dicir, que ademais dos factores biolóxicos, unha masculinidad baseada no abandono, a violencia, a toxicidade pode acurtar a vida dos homes. Haberá máis intuición, de acordo, porque as investigacións demostran unha cousa e a contraria. Pero a motivación deste alicerce non é precisamente establecer a causa da esperanza de vida, senón falar dunha forma de masculinidad, criticar esta forma de masculinidad, evidenciar que existen alternativas a esta forma de masculinidad, que son aínda máis saudables.

Porque, non o penses, a masculinidad foime a miúdo fonte de conflitos. O que podemos chamar masculinidad hexemónica: falo humildemente, non me importa apartarme para que pase outro, é totalmente indiferente ao diñeiro, só me interesan os coches para moverse dun lugar a outro. E pasei polos vestiarios dos equipos de fútbol burlaize, o despacho de billetes das costas. Claro, son un pene –non a todos seguramente noruegués–, son un home leido. E teño privilexios que son consecuencia desa lectura, sácolles partido –ás veces ao contraxeito–. Pero iso non me impediu que empezo a preguntarme que é ser home, que tente identificar, problemática, desedificar, que siga buscando unha masculinidad máis sa, as cousas sociais e culturais que constrúen a virilidade. Por exemplo lendo a Ivan Jablonka, a súa autobiografía xenérica, a autobiografía de xénero, Un garçon comme vous et moi. E cal é a conclusión de momento: que aínda temos que facer moito traballo, non só a paridade, senón a situación que me gustaría máis para conseguilo, non especialmente binario.