No mesmo artigo que escribín aquí en marzo sobre este tema, falaba de que a disidencia sentimental debería comezar con suprimir a centralidade afectiva das relacións de parella. Quizais pola evidencia do que eu dicíalles, sorprendeume que a xente non sentise máis interpelada, pero iso foi a conclusión que sacé duns feedback que me transmitiron os lectores: a xente cre que está superada a ideoloxía romántica que idealiza o formato de parella, que polo menos non nos afecta a xente progresista e (post)moderna como nós, e que xa non son os principios anticuados de outrora os condutores da nosa vida afectiva.

Esta percepción é errónea, pero está naturalizada a existencia dunha xerarquía de afectos na que tanto nos han invisibilizado todos os privilexios da institución de parella. Que xa nos emancipamos? Vexamos:
Por que non imaxinamos proxectos como a convivencia a longo prazo, a compra dunha vivenda, a elección dunha economía compartida, a paternidade ou a educación dos nenos?

Por que nos parece normal que no lugar de traballo non haxa días de permiso para coidar a un amigo, pero que poida telo, por exemplo, para o coidado dun cuñado que nunca ve, polo mero feito de ser un satélite de órbita afectiva dunha parella formalizada?

Por que medimos tanto as declaracións de amor a través das palabras, coma se tivésemos que ter coidado, si dicímoslle á persoa axeitada? Non é que sabemos que estas palabras teñen a función de expresar o amor verdadeiro, e que nós mesmos ao amor verdadeiro dámoslle unha forma concreta e estreita monopolizada polo amor idílico Disney?
Si a parella non é a forma suprema do amor, e o resto dos lazos non son só un complemento ou un premio de consolo, como podemos explicar a frase “somos só amigos”, a fórmula que utilizamos cando queremos expresar con alguén que non hai relación afectivo-sexual?

Etc., etc.

Do mesmo xeito que o resto de institucións hexemónicas, tamén se pretendeu buscar alternativas ao modelo romántico de parella, pero non sempre na dirección axeitada. Hoxe, por exemplo, fuxindo da dependencia que xera unha forma demasiado estrita e cadrada de entender á parella, saltamos a unha absoluta independencia persoal que só pode crerse na lóxica dun mercado capitalista, na que tanto protexemos e tutelado a nosa individualidade e a nosa liberdade, que de facto se nos fixo imposible, a mesma posibilidade de relacionarnos afectivamente significativamente con outras persoas.

Alternativas como a polimerización máis interesantes consideran a necesidade de comprender e ampliar a rede máis aló do par como primeira condición da revolución nos afectos. Pero coidado con ler estas propostas en coordenadas neoliberais, porque as relacións coas persoas nunca se poden entender no sentido do consumismo aumentado. Polo menos, si non queremos pagar o caro prezo da distribución do amor ou deshumanización dos afectos, ou si queremos evitar o frío da soidade e da inanición afectiva, que sexa a fatalidade triste de quen decidimos amar fóra dos formatos afectivos habituais.

A verdadeira alternativa ao amor convencional é a creación de redes máis comunitarias nas que, lonxe das etiquetas, recoñecemos e mostraremos a todos os amantes o seu valor e singularidade como eixo de todas as relacións, establecendo a amizade, e garantindo uns compromisos mutuos afectivos e unha ética das relacións rigorosa, o label de calidade do noso amor.