atopámosvos en grupos de lectores ubicuos, falando con voz rota sobre os cristais redondeados das lentes, recoñecendo que o libro ilustrado que acabamos de autoeditar no grupo é moi belo e que vos moveu o interior, pero engadindo un matiz a continuación; por favor, un tipo de letra algo maior para elixir a seguinte, “estas letras son demasiado pequenas para que as persoas maiores dunha idade léanas”. Atopámosvos nas sesións de bertsos, sentados nese semi-par da terceira fila, sempre aí, sorrindo con toda a cara e movendo os ombreiros de forma destacada, polo si ou polo non, para que vos adiviñedes que tamén estades a gusto detrás do bico. Para que nos que nos pomos nerviosos e rompémonos fixémonos onde e a quen. Tamén quedamos na rúa, cando menos esperémolo, para comentar o último artigo que nós escribimos. Que pensades para felicitarnos con admiración por algunha pasaxe que vos deu. “Segue así”. Nas presentacións de libros, nas mesas redondas, nas conferencias e despois de moitas actuacións, achegádesvos a nós para que cheguedes apertados da man e, grazas na boca, subliñedes que estamos a falar ben.

A miúdo pronuncian “grazas por todo o que estades a facer...”. E, inconscientemente, debuxan un nós, que vostedes poderían estar un pouco separados dun. Os vosos grandes xestos gardan pequenas confesións que nunca recibimos doutros, e que seguramente nunca recibiremos. E fortalécennos, até o punto de crer que de cando en vez nós mesmos estamos a facer un auténtico exercicio de sendeirismo e de recompensa.

Estamos a falar, nós. E que nós estades dentro diso, sen dúbida, tamén vós. Os que están a calar con lapis as nosas creacións, recomendando aos compañeiros, cuestionando ou cuestionando as nosas palabras, lembrando a todos os que organizades algo nos vosos pobos, aplaudindo mentres facedes coa cabeza, sosténdonos cun sorriso…

Por iso gustaríame imaxinar todo dunha maneira máis parecida, máis igualitaria. O tablado superior e o inferior, situado na face e que queda á sombra por este reducido espazo iluminado, que se produce no espazo público e fóra del, de forma máis visible e oculta. Porque nós, en realidade, non inventamos nada. Porque o que pasa na rúa móvenos e móvenos. Porque nos atravesan os movementos da rúa. Todo o que creamos porque o atravesan. Porque nós somos a rúa, á fin e ao cabo. Porque o estamos facendo grazas a vós. Convosco.
Moitas grazas.