O traballo das irmás Uriz Pi no campo da educación, etc., nos últimos anos, está a recibir aos poucos un merecido recoñecemento: O escritor e xornalista Manuel Martorell publicou na Facultade de Educación da Universidade Pública de Navarra o libro Pioneiras (Txalaparta, 2018), que recolle a traxectoria das irmás, con Salomó Marqués e Mari Carmen Agulló.

É especialmente coñecido o seu traballo na educación, xa que os seus innovadores métodos levantaron pos. En 1921 Pebida obtivo o posto de profesora de pedagoxía na Escola de Maxisterio de Mulleres de Lleida e as lecturas que propuxo aos seus alumnos (Margarita Nelken, Ramón Turró i Darder, Pedro Dorado…) provocaron a inmediata resposta da Asociación Nacional de Cabezas de Familia: Pediron que Uriz Pi saíse da escola, “por promover doutrinas contra a Relixión do Estado e a moral cristiá (…) e por agredir a vergoña dos alumnos, explicando con palabras crúas e debuxos realizados na lousa os pormenores da sifilis, a función reprodutiva ou o dereito da muller a utilizar o seu corpo de forma axeitada”. O bispo de Lleida denunciou a Pebida, a universidade abriulle un expediente disciplinario e o escándalo chegou á prensa estatal. En consecuencia, intelectuais da época como Santiago Ramón e Cajal, Miguel Unamuno, Ramón Menéndez Pidal e Antonio Machado escribiron un manifesto para protexer a Uriz Pi. Ao final conseguiron deter o seu proceso e dimitir aos ministros de educación.

Tamén traballaron moito no feminismo e nos dereitos da infancia. Elisa foi membro da secretaría da Federación Internacional Democrática de Mulleres e impulsora do Día Internacional da Infancia que se celebra cada ano.

Na militancia política comezou Pebida, entre outras cousas, en colaboración coa CNT. Despois, as dúas irmás militaron no PSUC e foron exiliadas en 1939 por loitar contra os franquistas durante a Guerra de 1936. En Francia colaboraron co profesorado implicado en campos de concentración e na Resistencia. Cando Gestapo detectou ao seu equipo conseguiron escapar. Ao finalizar a guerra, o Goberno francés non lles agradeceu o traballo realizado contra os nazis e expulsounos do Estado en 1951. Os últimos anos transcorreron en Berlín Oriental, onde Pebida Uriz Pi morreu en 1958 e Elisa en 1979.