Hai uns anos que trouxo a vella canción dos pescadores ás seguintes páxinas:
Pedimos a liberdade ao
señor Alcalde
deste pobo e viñemos
hoxe a alegrar á xente
Cando o escoitei por primeira vez, eu, o adolescente dos tempos escuros de Franco, pareceume un altofalante subversivo. Pero a liberdade era máis común: nos concellos obtíñase o permiso especial mediante o pago. Billete para ir de esmorga sen multas a pequenas horas. Nada que ver cos hábitos actuais: até as 24 da noite. Até mediados do século XX ampliouse a esixencia destes permisos nalgunhas localidades.
"Os dereitos son como plantas ou nenos pequenos, hai que coidalos todos os días, en caricia, porque pola contra se perden con facilidade"
Por tanto, a palabra sacra estaba bastante baixa. Levárono máis abaixo na lema que tanto éxito conseguiu nas últimas eleccións de Madrid. Convertémonos/Convertémosnos nun ídolo falso e vimos a moita xente venerando a el.
Escoitei nas noticias da televisión as declaracións dun mozo que participou nas festas de desfasamentos organizadas no Estado español ao finalizar a situación de alarma: “Os nosos avós e os nosos pais tamén foron parrandados de mozo. Nós tamén temos dereito”. O mozo necesitaba unha tese doutoral na historia.
Os dereitos das persoas ou grupos non están escritos no ceo en grandes letras luminosas, para que todos vexámolos e aceptemos a súa forza maior. Os dereitos son construcións culturais, históricas. A miúdo obtidos co traballo, o sacrificio e a xenerosidade de moitas persoas. Gañados por anos de prisión de Sarriegi ou falecementos absurdos. A propia democracia en todas as súas variantes é a creación cultural.
Os dereitos son como as plantas ou os nenos pequenos, hai que coidalos todos os días, en caricia, porque si non se perden con facilidade. Na era de pedra, o poderoso daba ao débil o queixo e dominábao, converténdoo nun criado. Exemplo do ocorrido coas mulleres. Seguen ocorrendo moi similares en moitos lugares do mundo. Tamén aquí, aínda que se faga de forma disimulada.
As persoas somos moi cambiantes, sobre todo cando o medo ou a vaidade invádenos, e en grandes bandos deixamos unha físgoa moi estreita ao pensamento intelixente. Por iso é moi fácil provocar un movemento espasmódico no que se amasa con fariña dos nosos defectos e chámase masa.
Cando os dirixentes da sociedade empezan a facelo, están a enganarse, están a converterse en pureros. Non merecen marcar o noso camiño, é demasiado arriscado. Hoxe quizais non nos deamos conta. Pero pasadomañá choraremos e entón acusaremos aos demais de culpa.