Que é o que máis che gusta do teu oficio?
A miña liberdade para xestionar o día a día en función do meu ritmo. Cando traballaba nas empresas odiaba ter que cumprir un horario determinado. Ás veces non había nada que facer e tiña que quentar a cadeira até chegar ao sete. Era terrible sentir que me estaban roubando o tempo! Desde que traballo como freelance valoro máis o meu traballo. Do mesmo xeito, traballar como ilustrador me permite mergullarme en diferentes proxectos. Gústame non saber en que vou traballar dentro duns meses.

A crise estalou cando estudaba. Como lle afectou? A
verdade é que mentres estudaba non tiven demasiada preocupación porque, afortunadamente, contaba co apoio económico dos meus pais. Pero é verdade que cando acababa o último curso sentín un baleiro. Non tanto pola miña profesión, que as persoas que cursaban outros estudos tiñan a mesma incerteza. Dalgunha maneira aceptamos que nun tempo indefinido teriamos que traballar nalgún oficio que non era o noso, ata que chegase algunha opción. A metade dos meus amigos mudáronse fóra e eu, mentres estudei posgrao de ilustración, traballei como bolseiro en varias empresas, ata que empecei a traballar como deseñador mediante contratos limitados.

Hai seis anos arrincou o seu propio proxecto. Foi difícil?
Bo, aforrara un pouco e non me asustaba cobrarme pouco nos primeiros meses. Ao principio fixen retratos por encargo, pero faltábanme contactos e sentíame perdido. Resultábame difícil prever o volume de traballo, saber canto tiña que cobrar por cada proxecto e xestionar a incerteza. E si, o pago mensual da tarifa de autónomos era insosteible. Afortunadamente, houbo novos proxectos e desde entón puiden traballar como ilustrador.

Que papel xogaron as redes sociais na túa carreira?
Utilizo moitas veces, sobre todo Instagram. É o escaparate do meu traballo e utilízoo para inspirarme e informarme do que fan os demais ilustradores. Iso si, o peor é entrar nas comparacións e é importante tomar distancias de cando en vez. Tamén falei con outros ilustradores sobre a tensión que supón ter que crear contidos continuamente. É posible que esteas a preparar un libro, facendo moitísimas ilustracións, pero se non tes espazo para publicar contidos en Instagram non o ves.

As súas ilustracións teñen un selo propio. Que che inspira?
Sigo artistas moi diferentes, fago fotos de paisaxes e gardo imaxes de pantalla de cousas que me gustan. A miúdo os debuxos xorden dun sentimento meu ou dunha experiencia vivida que quixen expresar como o sentín. Gústame debuxar expresións de persoas diversas, sobre todo de mulleres, e combinalas con elementos naturais.

Combina dúas paixóns, a ilustración e a música, dando vida ás cancións.
Comecei o proxecto Dibuixar Cançons (Debuxar cancións) cando estudaba. Decidín abrir un blog e publicar unha serie de ilustracións que me permitise experimentar con diferentes estilos. Naquela época escoitaba moitos grupos de música e pareceume unha boa maneira de interpretar as cancións. Para min tamén foi unha forma de reivindicar a música en catalán. En 2013 empecei a colaborar coa revista Enderrock e durante cinco anos publiquei unha ilustración na mesma. Nos Países Cataláns hei ensinado o curso do mesmo nome, sobre todo cos mozos. E á parte diso, puiden compaxinar estas dúas paixóns traballando con Cesk Freixas, Andrés Suarez e o grupo Hesian.

Desde cando está presente a loita feminista na súa obra?
Fai sete ou oito anos debuxaba mulleres con beleza normativa: delgadas, pelo longo… e expresaba o amor a través de homes e mulleres cis. Ver a obra doutros artistas axudoume a tomar conciencia feminista e a ser máis crítico con algunhas das actitudes que tiña normalizadas. Así empecei a debuxar outras realidades. Tamén adaptei o curso para facelo desde o punto de vista feminista. Tamén participei na elaboración de murais en diversas campañas contra a violencia machista.

Algunha vez lin que sufriu relacións profesionais paternalistas por ser muller.
Sobre todo cando era máis novo. Traballei nunha axencia de publicidade onde as únicas mulleres eran bolseiras ou junior: en bromas, mencións e actitudes dos directivos dominaban a masculinidad tóxica. E cando iniciei a miña propia traxectoria, sobre todo nos primeiros encargos, sentín presionado e aproveitaron a miña falta de experiencia para pagar unha miseria. Ou ao debuxar murais e participar en feiras e feiras escoitei a miúdo comentarios inadecuados. Afortunadamente non é o máis habitual.