A primavera é un inverno na política a miúdo, a diferenza do que ocorre na natureza. Cantas primaveras políticas estragou o xeo! Nun deles, a onda da punta da dereita conxela o corazón a quen até entón vivían na esperanza dos resultados do goberno máis proactivo da “Historia”. No outro, o forte movemento popular pola independencia mira impensable, a pesar da maioría electoral, o espectáculo dos representantes políticos que se entrelazan nas filas internas e atáscanse entre si. Na terceira, a figura do goberno local, que tiña a fama de xestor excelente, é moi diferente á dos gobernados sufridos. Predomina a percepción dun goberno que perde o control económico e social.

Por que non estabilízanse e desenvolven as primaveras políticas no noso país? Que madurez fáltalles para chegar a un verán?

No tres casos citados, cada proceso ten os seus peculiares características; no primeiro, o goberno de coalición do Estado español, grazas aos apoios que obtivo desde o seu nacemento e ao mérito dos axentes concretos que se implicaron na composición do goberno, supuña unha forte promesa da primavera. En lugar dos típicos dirixentes socialistas españois moi gretados, reuníronse na coalición a rama renovada de Sánchez e Podemos, que se situaba aínda máis á esquerda. A posibilidade e a forza dos cambios existían, ademais, no momento en que a dereita española mostrábase desorientada e corrupta. Pero non utilizaron nin a forza nin a oportunidade cando había necesidade: No seu conflito con Cataluña non foron capaces de ofrecer nada máis aló do que sempre fixeron todos os gobernos do Estado español. No momento en que a monarquía se atopaba en grave crise,

Nin sequera un paso para abrir o camiño da República. Nin cambiar o mercado laboral, nin tentar unha nova política de aluguer dos fogares, nin unha reforma fiscal… Os discursos contra a dereita si, pero consolidando firmemente as bases do Estado neses temas centrais.Máis aló
da crise do propio goberno de coalición, o fracaso do programa de reforma do Estado español ponse de manifesto cando Pablo Iglesias abandona o goberno. O que vemos a continuación é, tras unha primavera demasiado curta, a chegada do inverno eterno.

No caso de Cataluña, xa é evidente que a dirección dun proceso tan substancioso, grave, profundo e decisivo non pode depender dun aspecto concreto, neste caso de interpretacións bastante estrañas e cambiantes da ERC. O nivel de mobilización e organización da cidadanía en Cataluña, por unha banda, e os pasos cara ao obxectivo da independencia, por outro, esixen agora acordos estratéxicos fortes e profundos. Sen eles non ten sentido ensaiar gobernos de coalición artificiais. Si non queremos volver dar o salto de primavera a inverno.

Que dicir do que está a suceder na Comunidade Autónoma Vasca e mesmo no conxunto do País Vasco. O mito do bo xestor cae da terra ao goberno de Urkullu: nunha situación de crise hai que tomar decisións graves e non poder, rogando a Madrid. En infraestruturas, todos os proxectos de goberno no buraco. En política industrial, a consecuencia de dicir sempre nais aos empresarios, máis aló de Zaldibar, é un claro “goberno real á sombra” de Tubacex, Euskaltel, BBVA, Iberdrola, Petronor e demais. O Goberno de Urkullu perdeu o control do mando no medio dunha grave crise social.

Fai falta gobernos fortes que veñan cumprir obxectivos claros, aquí e alá.