Os seus amigos animaron a Juan Miel, o noso protagonista de hoxe, a inscribirse no Tríatlon de San Sebastián, a través da súa propia habilidade para a carreira e a bicicleta. Pero sendo de terra, non sabe como se desenvolverá en augas non sempre pacíficas da bahía donostiarra. É dicir, si a época natural sería suficiente ou non.

Ademais da dúbida, tamén lembrou a súa preocupación no punto de saída, cando viu as bicicletas colocadas en fila. Cando salgue da auga, entre outras cousas, pensa que se atopará coa súa.

Cando golpearon a bucina, mergúllase na auga xunto a outros participantes científicos. Ao principio, como os mellores, entre o balbordo e as espumas xeradas polos demais. Un pouco máis tarde, só un como el, algo máis adiante. Para darse conta, só afastándose da praia. Coa axuda dun alto nivel de cocción chegou dalgunha maneira a abóiaa situada fronte a Santa Clara e deuse a volta.

Axudado polo que até entón baixara a marea, completou a metade do seu percorrido e deuse conta de que non sabe nadar. & '97; Aquela morte! Levanta a cabeza e alí ve lonxe o anuncio do Hotel Londres. Parécelle que ten minúsculas letras, pero pensando que fixo a metade, tenta meter a cabeza na auga como un bo nadador e volver coller o ritmo. As súas sesións son cada vez máis curtas e as letras do anuncio do Hotel Londres parécenlle cada vez máis pequenas.
“Ninguén vai levar a miña bicicleta polo menos deixándome a outro zarzal, non?”. Alí achégase aos organizadores que estaban a esperar a el e pregúntanlle si quere deixar a proba e subila á barca. “Jubilate! Despois de todo isto, retira!”.

Aos poucos, as letras do anuncio do hotel empezan a crecer. Está esnaquizado, pero empeza a ouvir os berros da señora e o seu fillo que están a facer levantas desde terra.

Aínda que non sexa para cando queira, chegou ao lugar onde deixou a bicicleta e, por suposto, só a súa. El tamén lle espera. & '97; Aquel tranquilizado!

Vendinvos a historia de Juan Miguel a prezo comprado. El contounos nunha cea. Alguén dirá que esta escura situación que estamos a vivir non é o momento de andar en serio e que estou a fuxir da realidade. Si, así é. Hai tempo, cando estamos entre amigos, enfermidade, vacina, contaxiados, confinamento… morra as campás por todas as partes, os chistes do tanatorio, os funerais triste dun só sacerdote. Cánsome. A situación desbásteme e, si, quero fuxir.

Nota: Juan Miel, unha vez colleu a bicicleta, deu as que tiña e as que non, e terminou o tríatlon dentro do corenta primeiros. Calquera cousa por escapar da auga.