Tripa Colectivo é unha compañía teatral que ten o seu principal campamento en Vitoria e que na actualidade está composta por cinco mulleres: Mariña Suárez, Natalia Suárez, Andrea Berbois, Maite Mugerza e Mayi Martia. A compañía iniciou a súa andaina en 2013 nos laboratorios de teatro da Sala Baratza de Vitoria-Gasteiz e desde entón son tres as obras presentadas ante o público: Maite (2013), A pel do pai (2015) e Urruna (2019). Aínda que o seu traballo foi exposto ao longo da rede vasca de teatros, tamén tivo o seu reflexo nos circuítos artísticos. De feito, os procesos creativos e as referencias da compañía están atravesadas polas artes plásticas e visuais. Así mesmo, os membros da compañía coñecéronse na facultade de Belas Artes e teñen a súa propia traxectoria como artistas.

Adoitan ter longos procesos de creación, con numerosos intentos, beiravías e derivacións. As obras poden ter diferentes puntos de partida –unha foto, un lugar inimaxinable ou un guión–, e a partir de aí a obra vai tomando infinidade de formas, cambiando de forma, explorando diferentes expresións, tendendo os límites entre unha linguaxe e outro. Os Tripak tamén crean relacións especiais cos obxectos que escenifican, e a miúdo os obxectos parecen protagonistas que están sobre a táboa. Nestes procesos creativos, a miúdo, colaboran con amigos e artistas da zona, xa sexan músicos, artistas ou liñas de traballo enriquecedoras.

Hoxe Platea está a preparar todo o seu traballo. Neste proceso de traballo realizáronse diferentes estancias no espazo z/b da Oficina de Bilbao, no Espazo Creativo Azala de Álava e en marzo realizaron unha estancia na S'Á de Sardeña para seguir dando forma a este último traballo. De cando en vez permítennos entrar no proceso creativo, como na presentación que realizaron nas xornadas Eremuak en outubro do ano pasado. Neste Work in progress, os que nos achegamos á Tabakalera de Donostia tivemos a oportunidade de coñecer os pormenores de Platea. E aquel pase, ese ensaio que aínda non está acabado, eu diría que non deixou indiferente a ninguén.

No estudio, ao redor dunha mesa de manteis azuladas de seda, o catro protagonistas aparecen nos suburbios dun próspero banquete, saboreando as últimas faragullas dun feliz momento e bebendo as últimas pingas, bailando, fregando, pelexando nun inestable e inestable. Obsérvase unha decadencia na atmosfera, como as últimas salpicaduras da festa que chega ao amencer, como ocorre nesas pequenas horas nas que se perdeu a elegancia e a mesura iniciais. As bandexas, envases e copas que poden ser de prata pero que teñen aspecto de metal, os choques entre elas e o derrame non fan senón aumentar esa sensación de decadencia. Toda a obra desenvólvese nesa zona da mesa, a ritmo pausado, cun punto de melancolía. A imaxe que crea o cuarteto, a miúdo, adopta a forma dun tableau vivant: é enorme o imaxinario pictórico da época na que se funden.

Unha sonata en vídeo leva a escena que acabamos de mencionar ao aire libre, ampliando a dimensión da peza. Os Tripak pasaron tres días gravando esta peza de vídeo no xardín de Santa Catalina, interpretando cada escena nunha localización diferente. A presenza do cuarteto, os seus corpos e as súas imposicións, nesta situación na que conflúen natureza, arquitectura e memoria, inciden na paisaxe e intégranse como elementos atípicos no escenario natural do mesmo. Os xestos e movementos das mozas, os lanzamentos de pedras e os ruídos crean durundias e zumbidos a través da chaira. O propio espazo achega un valor engadido á peza, xa que a localización elixida non pode ser máis bela: Restos da antiga casa-torre e convento agostiño do século XIII, situada aos pés da serra de Badaia, hoxe coñecida como xardín botánico de Santa Catalina.

Nesta localización é fácil apreciar a mesa de seda azul, así como as bandexas e copas que tiñamos vistos na obra anterior. E eses alimentos con casca que inxeren de forma continua e indiscriminada. Son especialmente bonitas as escenas gravadas no río, o catro protagonistas, un deles con violín, cando aparecen en augas cristalinas, nadando con roupa de encaixe, sen deixar de beber, flotando, cantando. Non sabemos exactamente si son sirenas, pero seguen brindando coas súas copas, aínda que non sabemos cal é a causa do que celebran. A lúa ilumina o ceo escuro, o banquete está nos seus últimos tempos, só quedan as migallas dunha festa. As velas xa están apagadas.

Tripas: Unha sonata é un vídeo creado no contexto da estancia artística da Oficina de Bilbao no espazo z/b. Aínda falta tempo para poder ver a obra nos teatros, pero mentres tanto este vídeo ofrécenos un novo formato para ver unha obra de teatro, ofrécenos unha nova dimensión para imaxinar o teatro, como a posibilidade de visibilizar o proceso. A intervención artística está dispoñible na web interactiva Zapizuria.org.