Millenial e as xeracións vindeiras habemos tido que ir ao estranxeiro durante un tempo e ás veces fómonos a gusto. Ben sexa Erasmus, ben sexa en prácticas, en procura de emprego ou para curar o nacionalismo. Coñecín experiencias de todas as cores á miña ao redor, e non puiden facer aquí unha foto.

Millenial e as xeracións vindeiras tamén temos que escoitar que somos afortunados por ter esa oportunidade. Considéranse directamente experiencias positivas, por defecto, sen saber como se sentiu o viaxeiro. Pero vanme a entender os que tiñan unha praza fixa para cumprir vinte e un anos, cando din a quen e a alguén que non ten nin rastro de como vai ser o mundo laboral no futuro, a quen e no mellor dos casos vai ter que saltar entre postos inestables, a mozos e non tan novos, “que envexa danme…”, “no noso tempo non podiamos facer iso”, “bua, en Alemaña tres anos! Que experiencia, non?”, etc., si dígolles que non están a medir ben as súas palabras.

Achtüng, porque temos totalmente interiorizado o negocio da viaxe e a romántica dun tipo de migración. E as súas vantaxes, sen esquecer todas as marabillosas, poucas veces fálase de que quen abandona a casa deixa moitas veces á xente que ama en casa, e que lle gustaría seguir vendo, pero non poderá, e quizais non se adapte facilmente ao estranxeiro, que pode ter dificultades coa linguaxe, a cultura, os costumes, ou que, directamente, non quere abandonar a casa, está obrigado a abandonar a casa.Tras unha entrevista en Radio Euskadi a José Barreira, recentemente galardoado cun dos premios
Sabino Arana, o xornalista preguntoulle case con fascinación que tal foi a aventura de deixar a Galicia orixinal para viaxar a Alemaña aos 17 anos, pero a maxia das ondas apagouse enseguida por Barreira: “Bo, ninguén migra por pracer, por pracer viáxase”.

Conta que un dos fundadores de Glovo rider, sen sarcasmo, sería marabilloso que os seus empregados vivisen tres meses de experiencia en cada cidade. E para darse conta, o diario O País véndenos que os mozos subiron ao carro de algo parecido ao job-travelling.

Din que moitas das xeracións anteriores non tiveron tantas facilidades nin obrigacións para viaxar ao estranxeiro. Pero teñen a oportunidade de preguntar aos que estiveron no estranxeiro, aos que van estar, si estiveron a gusto, si foron porque querían, si van facer as maletas impulsadas polo mundo laboral salvaxe. Porque moitos mozos e non tan novos teñen que facer unha elección difícil –e vanme a permitir o dramatismo en beneficio do xogo de palabras–: matar o estranxeiro ou a (fame).