Teño a sensación de que vou coller o camiño andado anteriormente. Que os que vou escribir hoxe escribinos hai tempo e que estou a perder. Pero, insisto, estou aquí. Esta maldita pandemia puxo de manifesto o que algúns coñeciamos desde hai tempo. Pero a miña pregunta é si vai servir para algo. O día a día foi tan grave que aínda estamos a tapar os buracos do camiño. Pero téñoo claro encima do cu sucio, aínda que tentemos limpalo, si colocamos os mesmos calzóns non solucionaremos nada.Necesítanse novas ideas e novas medidas. Unha palabra estivo pola boca á boca e anda: a vulnerabilidade. E quedou claro que a nosa área leva ese apelido. Non vou empezar a enumerar as consecuencias desa vulnerabilidade, porque o artigo me vai a ir aí. Pero a ferida non se solucionará cunha tirita, iso está claro. E até agora estamos a gastar litros de Betadinea, pero para que? Aprenderemos a sacar conclusións de todo isto? Seremos capaces de corrixir o que antes estaban equivocados? Haberá vontade por parte das nosas autoridades de facelo? Hai un espectáculo por agora.

Antes de todo isto estaba encima da mesa o Estatuto do Artista Indíxena. Pero isto non era máis que un papel mollado, unhas propostas a desenvolver. Tiña principalmente dúas ramas: Fiscalidade e Seguridade Social. Teño claro que o persoal do Departamento de Cultura está a traballar e facendo todo o posible, pero sempre hai algunha escusa. Ben “é responsabilidade das tres Facendas que temos”, ben “de Lanbide ou do Goberno de España”. Fácil repartición de responsabilidades á hora de non facer nada. E quizais o máis importante, como imos medir os tempos para facer o que hai que facer? Meses, anos, décadas…? E mentres tanto a nosa situación vai seguir igual, cando sabemos cales son as situacións insoportables que produciu? Ímolos a manter?

Está claro que unha das claves é a da Seguridade Social. Pero cal é a estratexia? Esperar a recibir a competencia? Somos conscientes de que será o último que imos recibir? Apostaría por reflexionar sobre a materialización do modelo e buscar un modelo propio no que respecta á competencia dos centros penais. Pois imos empezar a analizar que modelo de Seguridade Social queremos. E o tratamento que terán os artistas. Existe e onde mirar na mesma Europa. Non nos esperemos ata que teñamos capacidade, porque xa andamos tarde.