Porque estrearon un documental, non especialmente recomendable, Dear Werner, souben que o cineasta homónimo Herzog realizou unha viaxe andando desde Munich até París no inverno de 1974. E que recolleu os desprazamentos desta viaxe no seu libro Vom Gehen im Eis (Sobre xeo). Só lle coñecía outro libro, Werner Herzogi, que é unha especie de diario da azarosa rodaxe de Fitzcarraldo en Eroberung deas Nutzlos (Conquista do inútil), recomendado por Koldo Almandoz. Quedémonos, con todo, co que motivou ese documental, non especialmente recomendable.

No inverno, camiñando desde Munich a París. Pero por que? Pois porque un amigo, Lotte Eisner, Eisnerin, estaba a piques de morrer. E camiñando desde o lugar onde estaba el, porque cría firmemente que o seu amigo seguiría vivo. Abrigo, compás, coller un saco mínimo e camiñar durante vinte e dous días baixo a neve, a choiva, a saraiba; a miúdo sen o mapa, o leite e as mandarinas como alimento básico, romper unha xanela para durmir e, en gran, penetrarse. Seguimos ao camiñante, do mesmo xeito que o facemos nos libros de Pello Lizarralde, descricións puntillistas, frases dun só detalle, pasaxes dunha soa frase, seguidas dunha. “Nunca antes sentín tanta soidade”. E unha dúbida constante: Eisnerin, como estará? Vai seguir vivo? Avanzo bastante rápido?

Ao final, só o relato da viaxe, non me pode interesar máis o motivo que puxo en marcha a viaxe: visitar a un amigo que está a piques de morrer. E eu só por quen o faría, ocorréuseme quen faría esa viaxe por min –que ninguén o faga nunca, otón, porque me poño de moi mal humor ao enfermar, coma se non quixese aceptar a vulnerabilidade do ser humano–. Tranquiliceime moito cando pensei que hoxe se solucionan a través dunha videollamada.