O Goberno francés empeñouse, con recursos parlamentarios, en establecer unha lei contra as clases marxinadas e empobrecidas que chama separatismo. No momento os separatistas son islamitas salafistas dos banlieux (ou árabes, na escusa de ser musulmáns?) pero é de supor que no futuro todo aquilo que se levante contra os Principios da República, como os ecoloxistas, militantes políticos de esquerda, raperos, cineastas, calquera voz crítica ao sistema neoliberal.

Os políticos da dereita de aquí nomeaban separatistas aos membros de ETA que viñan refuxiarse ao norte na década de 1970 e aos nacionalistas que lles rodean, cun certo odio. Os vermellos tamén o eran, separatistas. Esta palabra serviu, nos séculos dos séculos, para meter no mesmo saco e para advertir a todos aqueles que se asintan fronte ao poder que cre que é eterno. Macron e Darmanin, así, mesturan as augas dos pozos de mal cheiro e compiten por unha paz social feroz: que farán até agora cando os cidadáns se movan cos extremos, deixen os cabrachos ou as bridas?