argia.eus
INPRIMATU
Ane Legarreta. Director / á
" música clásica está moi valorada na sociedade vasca"
  • Ane Legarreta (Galdakao, 1994) tivo que realizar un percorrido académico de vinte anos para ser directora. Sendo muller e moza ten unha perspectiva diferente ao sector. Traballou como director na Banda de Música de Galdakao e na Sociedade Musikalia de Getxo, e en 2020 tivo a oportunidade de dirixir a Orquestra de Euskadi. Di que sen música á vida fáltalle a pulpa.
Leire Regadas @leireregadas 2021eko otsailaren 25a
“Orkestra sinfonikoetan eta hauen zuzendaritzan parte hartzea debekatua izan dute emakumeek”.
“Orkestra sinfonikoetan eta hauen zuzendaritzan parte hartzea debekatua izan dute emakumeek”. (Argazkia: Hodei Torres)

De pequeno empezou a aprender música.Na
miña casa sempre me dixeron “o que queiras facer, pero fágao ben”. Eu elixín que aos 5 anos quería estudar música e conxugábao con outras actividades extraescolares. Os meus primeiros pasos na escola de música de Galdakao, para min pasou o tempo. Nunca imaxinaría que sería a miña profesión.

Non é o seu caso, pero hai quen abandona os estudos musicais. Por que cres que ocorre? O traballo
previo á comprensión da música é moi longo, fai falta tempo para interiorizar os conceptos. Ata que sexa capaz de expresarse a través da música é posible que necesite anos e anos. É normal que moitos nenos non alcancen esa motivación. Habería que adaptar a pedagoxía, facela máis práctica, para poder explorar os instrumentos desde a infancia.

Con todo, nunca é tarde para aprender a tocar un instrumento?Nunca é tarde
para estudar, recoméndoo a todo o mundo. Sen música á vida fáltalle fondo; axúdanos a lembrar momentos concretos, relacionámolo con sentimentos e lugares… Como di o escritor Fran Lebowitz, é unha droga que non fai dano.

Beethoven, Mozart, Bach ou Wagner son os compositores que nos veñen á cabeza cando se fala de música clásica. Onde están as mulleres?
Cando pensamos en compositores e directores de música clásica occidental, ao cento por cento son homes brancos europeos. Pero hai libros e documentos que recollen historias de mulleres únicas, como Nadia Boulanger e Clara Schumanni. Si tivese que recomendar un libro, recomendaría Feminísmo e música (Feminismo e música) de Pilar Ramos.

Fotografía: Hodei Torres


Que acollida ten a música clásica na sociedade?
A música clásica está moi valorada na sociedade vasca. Non hai máis que ver a calidade das orquestras sinfónicas. Temos moita sorte en comparación co nivel do Estado. O problema é que a música necesita un longo proceso de interiorización e que nese sentido é moi fácil ceder, sobre todo entre os mozos. Deberiamos dar unha segunda oportunidade á música clásica.Co obxectivo de achegar á

cidadanía á música clásica, varios grupos gravaron versións coa Orquestra Sinfónica de Euskadi. É partidario destes cruzamentos?
Totalmente. Os mix entre os grupos que se escoitan hoxe en día e as orquestras sinfónicas son necesarios por esta razón. Ademais, se o traballo de moldeo está ben feito, non ten por que cambiar a calidade. O traballo de Fernando Velázquez para a Orquestra de Euskadi é excelente, por exemplo.


Es muller, moza… Tiveches algunha dificultade para percorrer o teu camiño?
Ás veces atopei dificultades por ser muller, si. Estamos poucas mulleres no mundo dos directivos, pero, bo, a comunidade é forte e atopei persoas bonitas no camiño.

Cal é a causa da escaseza de mulleres neste sector?Nas
orquestras sinfónicas e tamén na súa dirección, como noutros moitos oficios, as mulleres estaban prohibidas a participar. Un dato violento: No concerto do novo ano de Viena as mulleres non puideron participar na orquestra até 1997! E aínda non foi ningunha muller a que dirixiu este concerto… É un tema

precarizado o da música? É difícil conseguir un posto de traballo? Neste
sector non hai posibilidade de estar quieto, tes que facer contactos diarios, comparar os procesos creativos, compartir técnicas de ensaio para aprender cos demais… Si móvesche e non abandonas o desexo de mellorar, atoparás o teu camiño. A pesar de que agora as medidas de seguridade dificultaron a situación.
É incompatible ser director de música con escoitar o reggaetón ou a trapa?
Eu escoito de todo, creo que cada momento ten a súa música. A trapa non me gusta especialmente, pero quizais nuns anos vexámola con outra perspectiva; á fin e ao cabo, a música cambia coa sociedade e é tamén reflexo desa sociedade. É certo que desprezar a música cun proceso creativo “fácil” é unha práctica habitual. Pero calquera non pode facelo, aí está a cojera. Eu imaxino onde se reuniron para crear unha canción, de que falaron, de que se basearon…, tento analizala desde ese punto de vista.

Na música, como na vida, os estudos non cesan?
Así é, e como na vida, canto máis saibas, menos sabes. Refírome non só á música, senón tamén á historia e fundamentos que hai detrás desa música. A música clásica esconde detrás das notas unha chea de historias.

Un novo horizonte á música “Cando tiña cinco anos
apunteime á escola de música de Galdakao, pero nunca imaxinaría que fose a miña profesión. Ao principio tiven dificultades para elixir os instrumentos; agora quero o piano e a arpa. Traballo por hoxe na Sociedade Musikalia de Getxo. En Sorota atopámonos co proxecto Bele sinfónico, pero a peste atrasou os concertos. De face ao futuro, o meu soño é crear unha orquestra, non é fácil, pero o tentarei polo menos”.