argia.eus
INPRIMATU
Maider Aizpurua Costa www.erlaitza.eus
"A escola Erlaitza é un paraíso infantil"
  • A escola Erlaitza comeza na cornixa de Urruña e sitúase nun caserío da zona. Sen profesores, con compañeiros de viaxe. É o mesmo Maider Aizpurua Costa (Irun, 1979). Profesor por formación, pero compañeiro de oficio, xa que realizan a educación dos nenos doutra maneira. En liberdade, no respecto, sen violencia. O irundarra deunos a oportunidade de coñecer o proxecto xeral. Aínda que el comezou o pasado mes de setembro, xa está totalmente integrado, feliz.
Aitziber Zapirain Etxaniz @ZapirainEtxaniz 2021eko otsailaren 18a
"Erlaitza eskolan heldua umearen bidelaguna da bere ibilbidean: ez du epaitzen ezta zigortzen ere". (Argazkia: Irantzu Pastor)

Que é a Cornixa?
A escola é euskaldun. Nace en decembro de 2018 con tres familias. Seis nenos empezaron o camiño. Pasou os seus primeiros anos nun cámping de Urruña, na mesma cornixa, onde foi detido. Nun lugar precioso. Agora, en cambio, o que chamamos “A nova cornixa” está situado nun caserío de Urruña. E xa pasamos de seis a dezaseis nenos no pequeno prazo. É un centro que respecta o ritmo dos nenos e nenas. Ofrecémoslles máis liberdade, atención, presenza e escoita activa nun lugar precioso. Ofrecemos unha aprendizaxe integral a partir das súas necesidades e desexos. Traballamos con nenos de 2 anos e medio a 11 anos. Erlaitza é a escola dos meus soños.

Que diferenza a escola Erlaitza dun centro educativo habitual?
A base é a comunicación non violenta. O adulto é compañeiro de viaxe do neno: non xulga nin castiga. Aplicamos unha educación respectuosa. Isto é imprescindible para nós. Ademais, os nenos teñen total liberdade ata que cumpren seis anos. Á carta, practican o xogo libre. A Montessori temos material e propómoslles talleres. Propoño, digo, porque non son impostos. A miúdo son elas as que piden. Talleres de ciencia, pintura, letras, números… A curiosidade é natural para os nenos. Ademais, teñen a oportunidade de estar en contacto directo coa natureza. Isto tamén nos parece imprescindible. A partir do seis anos, en cambio, en Bernard Collot baseámonos na pedagoxía das escolas de terceiro tipo. E propomos un proceso de aprendizaxe que parta do interese dos nenos e nenas. En Euskadi cada neno e cada nena ten o seu proxecto persoal. A función de Bidelaguna é axudar a levar a cabo este proxecto. Recentemente, un dos alumnos tiña ganas de realizar unha acrobacia espectacular. “Como podemos facelo?”, pregunteille de inmediato, e agora está a organizar. Está a escribir o espectacular, compleméntao con debuxos, aproveita o meu corpo para ensaiar e crear acrobacias… Ademais, uníronselle amigos para facer de presentadores, polo que pasou a ser algo persoal colectivo. Iso é a Cornixa.

Non profesor, compañeiro de viaxe?
Porque, despois de todo, somos compañeiros de viaxe. Porque estamos ao seu lado. Todos temos formación docente, pero, por suposto, seguimos formándonos como calquera outro profesor. Quen amamos a educación, quen amamos o traballo e o estar cos nenos e nenas, queremos axudar aos nenos e nenas, por tanto, canto máis formados esteamos ou máis saibamos, mellor.

Foto: Irantzu Pastor

É economicamente accesible para familias “normais”? A
cornixa non é unha escola elitista. A cota é bastante baixa. E é que a miúdo se lles acusa así a este tipo de centros. A cornixa tiña claro que, desde o principio, debía ser accesible para todas as familias que tivesen intención de entrar nela. É unha escola legal, tamén teño que dicir. É unha escola aprobada polo Goberno de Francia. Con todo, os compañeiros de viaxe non os financia el, senón as cotas das súas familias. Á fin e ao cabo, é unha escola que se autogestiona economicamente e iso é magnífico. Pero quero deixar claro que as familias que estamos alí somos familias que representamos á sociedade. Non somos ricos. Nós, por exemplo, como os meus fillos tamén están alí, puxémolo como unha prioridade. Preferimos descartar outra cousa, ofrecendo esta oportunidade aos nosos nenos.

Que opina vostede como experto en educación sobre o modelo educativo dominante? Deime conta de que nas
escolas do sistema tamén se pode facer algo así, pero é moi difícil. Podes estar preparado como profesor, pero todo o grupo debe seguirche. E a maioría das veces non é así, así que queda un peso enorme ás túas costas. Nestes momentos, polo menos para min, é imposible. Non merece a pena. Prefiro destinar a miña enerxía ao proxecto Erlaitza. Xa se demostrou que este modelo educativo é válido, que dá bos resultados. Algúns se preocupan polo nivel académico, pero sen dúbida, os nenos salguen preparados para pasar despois ao colexio e á ESO. Demasiado. É un proceso de aprendizaxe moi interesante que ofrece Erlaitz, máis aló dos resultados académicos. Educamos no amor, no respecto. Naturalmente, recóllena en casa, pero afortunadamente tamén na nosa. Ademais dos resultados académicos, é moi importante que o centro ofreza benestar.

Que función desempeñan os pais na escola Erlaitza?
Nun proxecto como o noso, o compromiso dos pais é moi importante. Refírome ao ámbito pedagóxico. Na mesma liña, comprométense a colaborar co centro. Para iso ofrecemos formación todos os anos. Traballamos a recepción das emocións e a comunicación non violenta. De feito, cando hai un conflito na Cornixa pómonos de camiño cos nenos. Por exemplo, dirixindo as saídas con eles. E si en casa actúan con penas, o pequeno pérdese, non comprende nada. É un compromiso que se solicita. Ademais, participan dunha maneira moi sinxela e moi bonita.

Presentáchesnos a pestana, pero que é Erlaitza para ti?
Paraíso infantil.

Na escola, tan ben como en casa “Cando tiña 30
anos fixen os estudos de maxisterio e quedeime embarazada ao mesmo tempo, estiven medio tolo, sen saber onde matricular ao meu fillo. Se coñecese unha cornixa como a que hai agora, non dubidaría en matricularme un pouco antes dos primeiros golpes. Pero a miña nai ensinoume unha vez máis que a educación empeza en casa. Eu quería un trato próximo, xusto, e que o neno se sentise doce, como en casa. E xa o conseguín, acompañándome na Cornixa e estando os meus fillos comigo,” conta Maider cun sorriso na boca.