Cando se publiquen estas liñas, as eleccións autonómicas de Cataluña esgotáronse. O resultado traerá por primeira vez a incorporación dun partido de extrema dereita no Hemiciclo, a pesar de que moitos dos votantes de Vox foron representados nestes anos polo Partido Popular e Cidadáns, segundo todas as proxeccións demoscópicas sobre o cambio de voto.

Nas últimas semanas, a campaña da ultradereita centrouse en dous alicerces básicos. En primeiro lugar, buscouse o voto españolista das grandes cidades que viña de Cidadáns, especialmente na área metropolitana de Barcelona. A continuación, o obxectivo foi atraer aos electores das cidades de tamaño medio cunha alta poboación migrante: Por exemplo, Manresa, Salt ou Vic, onde a desaparecida Plataforma per Catalunya do racista Josep Anglada obtivo numerosos concelleiros durante anos.

Desde o primeiro momento, todos os actos da campaña xeraron concentracións de repulsa. As mobilizacións intensificáronse cando se realizaron visitas provocativas, sobre todo nos países con máis vítimas de discursos de odio: persoas racializadas e independentistas principalmente. Como era previsible, a intensidade das protestas aumentou e os Mossos d 'Esquadra mostraron unha gran preocupación polos ultradereitistas, que máis que funcionarios públicos parecían un servizo de seguridade privada.

Despois destes acontecementos, Vox apostou pola estratexia habitual e victimista. Reforzou a súa liña comunicativa a través dos vídeos dos mitins encerellados e mostrouse moi cómoda no escenario premeditado e estudado con detalle. Por iso, vólvese a expor un debate recorrente: hai que facer declaracións para responder aos seus actos ou é máis intelixente non facerlles caso?

Incluso pensando que non estamos a ser capaces de construír un relato que desactive a súa estratexia, paréceme absurdo e inxusto acusar aos manifestantes antifascistas de votar á extrema dereita, segundo dixeron desde posicións progresistas. O que realmente fai crecer é que se lles recoñeza e normalícese como forza política lexítima. Coma se fosen unha alternativa democrática máis. Aínda que enarboran a bandeira da negación dos dereitos humanos que incumben a calquera persoa, e móstranse intolerantes contra as minorías sociais e os colectivos vulnerables.

Nesta campaña, a Xunta Electoral ha imposto á televisión e ás radios públicas dar voz a Vox por conseguir máis do 5% dos votos nas últimas eleccións xerais. Moitos medios de comunicación privados optaron pola mesma vía, sen verse obrigados a facelo por iso. Os comités profesionais dalgúns medios de comunicación criticaron esta medida, pero ninguén a desobedeceu, e mantiveron durante semanas un altofalante na televisión e nas radios, mesmo naqueles que se jactan de querer pechalos.

A estratexia da maioría dos partidos, mesmo nos debates electorais, foi a de non facer caso e non responder ás súas consignas, co argumento de non dar protagonismo. Os membros de Vox aproveitaron a ocasión para difundir mentiras e datos falsos no horario de máxima audiencia, sen que ninguén lles desmentiu. E non, teñamos claro que iso non é suficiente agora. Como dicía Antonio Gramsci “Formade, porque necesitamos toda a nosa intelixencia. Emocionádevos, porque necesitamos todo o noso entusiasmo. Organízache porque necesitamos toda a nosa forza”. Non hai tempo que perder.