Unha mestra, Mariña Garcés. Non se que pensará diso Jordi Llovet. Bo, si, sei que no xuízo do 1 de outubro reprochoulle algunhas palabras, porque non eran suficientemente filosóficas. E que Garcés expresaba o seu pesar. Pero quizais comparten máis do que parece –participaron na editorial, no Institut d’Humanitats–. Ademais, asómbrame que Llovet, que é xente de letras, perda o tempo con esas cousas, coas miserias da política de infantaría. Sexa como fose, non teño ningún problema, xa que me acontece que me gustan os escritores das antípodas, que parecen inimigos, que me son igualmente interesantes. Non teño un afecto incondicional: tomar de cada un o que necesito e sempre antes.

Cada novo libro que saca Garcés é unha festa. O último é Escola d’aprenents, que nos leva a preguntarnos sobre educación, porque preguntar como queremos educar supón preguntarnos como queremos vivir. Todos os seres humanos somos aprendices, máis que estudantes, sen necesidade de estar nunha escola regrada. Que podemos aprender uns doutros? O reto é que cada un sexa capaz de pensar por conta propia, xunto cos demais, sobre os problemas de cada época. E para chegar aí, profesores reais, non que digan “facer como eu”, senón “facer comigo”. Tomemos xuntos o risco de aprender.

A escola, por tanto, como centro educativo principal, non é só un lugar para aprender a levantarse temperán ou a facer calquera cousa a cambio dun premio, senón un lugar para aprender o que xorde da interacción entre profesores e alumnos, como sociedade, no seu conxunto, para asumir o debate sobre o coñecemento. Claro, sen a solución de todas as cousas. Pero hoxe máis que nunca refuxio para a alma e o corpo. Non escolarizamos aos nenos para que nos amen. Pero non para que vivan o máis a peito.