A Orquestra de Euskadi segue loitando contra as dificultades da realización de ciclos de concertos con todo tipo de adaptacións: concertos máis curtos, dúas sesións por día, cambios de programas...

O público, sen dúbida, agradece todo o esforzo que se fai para manter puntualmente o ciclo de abono. Ademais, os arranxos son un éxito. O programa do último concerto de abono tivo que ser modificado, xa que o pianista invitado Behzod Abduraimov non puido viaxar a Euskadi debido á pandemia. Por iso, en lugar da primeira obra programada, en Mozart 41. Tocaron a Sinfonía, Júpiter. A verdade é que foi unha pena non poder gozar dun solista da categoría do pianista uzbeco, pero é certo que a interpretación de Mozart foi chea de matices e de encanto.

Esta sinfonía foi a última da produción de Mozart e aínda que non podemos dicir que o compositor investigase novas vías para esa forma musical, é certo que no sinfonismo clásico podemos situar a Júpiter no máis alto nivel pola súa perfecta perfección. Trátase dunha obra de carácter triunfal, xenerosa e solemne, polo que recibiu o sobrenome de Júpiter, o deus supremo da mitoloxía romana.

A Orquestra de Euskadi, baixo a batuta de Robert Treviño, soubo mostrar moitos dos matices que esconde esta obra, nunha lectura fresca e sen adornos.

Completa o programa a 3ª edición de Jan Sibelius. Tocaron a sinfonía. Este traballo comparte a tonalidade coa Sinfonía Jupiter de Mozart, ambas as escritas en do maior. Iso é o que lles dá a aura da vitoria e do optimismo.

Confeso que me gusta moito a música de Sibelius. Non sempre se valorou por completo, porque se aparta en certa medida dos parámetros que dominaban a música centroeuropea da época. Pero o seu gran valor radica na súa singularidade. A súa música é única, persoal, moi comprometida co seu estilo, inseparable dela. E a terceira sinfonía é especialmente encantadora. A pesar de que a súa primeira sinfonía é salvaxe e a segunda chea de patetismo, a terceira reflicte unha gran claridade que se asemella á escola clásica de Viena. A Orquestra de Euskadi soubo ser o único instrumento para Sibelius que era a propia orquestra. Soubo transmitir a claridade das ideas e a pureza do son, que o compositor finlandés reflicte nas súas obras transparentes e coidadas.