O Novo Reino de Granada, finais do século XVI. Os escravos fugados para a coroa española, os cimarrones, eran cada vez máis frecuentes nas terras caribeñas. Cando os escravos africanos fuxían, os donos perdían a man de obra; ao principio, de cando en vez. Pero os cigarros organizáronse cada vez mellor. Reuníronse en comunidades chamadas Palenque ou quilombo, atacaban granxas e plantacións para liberar aos escravos, roubaban subministracións, facían contrabando tanto con piratas como con mercadores europeos… Os españois tentaron localizar e destruír palenqués a través de varias expedicións, pero os cimarrones e os aínda escravos coñecían moito mellor o leito compacto e o relevo escarpado da zona. Por iso, en máis dunha ocasión os españois tiveron que negociar cos cimarrones. Os cimarrones desenvolvíanse mellor na zona, entre outras cousas porque desenvolveran un método cartográfico especial, á vista de todos, pero en segredo.

Os escravos de Nova Granada non foron os únicos en África que, cando eran libres, conservaron os seus costumes na medida do posible. Noutros lugares, os cabelos continuaban recolléndose en trenzas para conservar a súa identidade. Pero aqueles escravos do Caribe deron outro uso a aqueles debuxos mentais. As mulleres facíanse trenzas unhas a outras e ademais permitían ás escravas moverse nas proximidades das súas plantacións un pouco máis libre que os homes, xa que, ao parecer, tiñan menos perigo. Así, cando podían afastarse da leira, observaban o relevo, os arroios, a vexetación, calquera tipo de mouteira… e, tendo en conta o visto e o percorrido, debuxaban eses elementos en trenzas, sen espertar sospeitas dos seus patróns, creando un mapa para os fugitivos.

Ademais, dise que ao facer as trenzas escondían entre os seus cabelos sementes roubadas da plantación para logo sementalas en palenques libres.