Cando a ONU fai unha declaración, penso que un ou varios países ricos están a actuar de maneira abusiva, que hai moitas persoas vulnerables implicadas e que a ONU non ten poder para influír na situación. A ONU denunciou que existe o risco de que os países enriquecidos fáganse cargo das vacinas. Non chegan aos países empobrecidos.

Despois de sufrir, devorado e interiorizado a doutrina do medo durante tantos meses e nun monopolio tan brutal –nos medios de comunicación, na política institucional, na rúa, en todas partes–… que opinión e resposta xorde no corpo a calquera cidadán bo e responsable? Non ouvirá, ao principio asombrado, unha voz interior, politicamente incómoda, “Si, bo, non debería ser así, pero estamos no momento de preocuparnos polo noso”?

Que respostas no corpo “os que veñen en patera veñen sen vacinas e son perigosos porque veñen de países atrasados sucios” cando se pon en marcha a campaña mediática? Cando se modifica a lei para blindar aínda máis os muros da Europa atrincheirada? O medo conxela a solidariedade, un agasallo útil e funcional para o fascismo.