Recentemente os membros do Pacto de Toledo chegaron a un acordo para establecer como serán as futuras pensións públicas. Aprobáronse unha serie de criterios para a súa consideración polo Parlamento Central.

Certamente, hai algúns criterios positivos fixados, como a subida anual das pensións, para non perder o poder adquisitivo, que se executará segundo o Índice de Prezos de Consumo (IPC); ou que ao determinar o número de pensións téñanse en conta os 25 anos máis prósperos da historia laboral de cada un dos aportantes. Con todo, o Goberno central anunciou de inmediato a substitución deses 25 anos por 35, co que, de súpeto, o número de pensións veríase reducido.

Tamén ten aspectos negativos. En primeiro lugar, deberíase pedir aos políticos un cambio de filosofía para fixar as pensións públicas, e iso non se abordou. E é que, en lugar de cambiar a filosofía das pensións públicas e atopar os fondos públicos adicionais que hai que destinar para iso, vannos a recoñecer que o gasto público é constante ou bastante invariable, e haberá que repartir esa cantidade mentres os pensionistas están en continuo crecemento.

O cambio na filosofía das pensións públicas significa que o servizo das pensións debe ser como calquera outro servizo público. É dicir, por que a educación pública ou concertada, a xustiza, a defensa ou a sanidade intégranse nos orzamentos do Estado e fináncianse cos impostos xerais e non ocorre o mesmo coas pensións públicas? Para ese efecto, as pensións públicas deberían recoñecerse como un servizo de interese económico.

Como consecuencia deste tratamento das pensións públicas, o orzamento da Seguridade Social quedaría integrado no orzamento xeral do Estado e as achegas económicas de capital e traballadores estarán integradas nos ingresos públicos.

Outro punto ao redor das pensións tamén dá pé á reflexión e consiste na proposta de alargar a idade de xubilación. Ademais, a prolongación desta idade levaría unha recompensa de ingresos máis xenerosos. Na miña humilde opinión, a decisión de alargar o tempo de traballo debería ser voluntaria e, unha vez que se traballou unha chea de anos, habería que ter todo o dereito a acceder á pensión máxima e castigar economicamente á persoa que quere xubilarse máis tarde para que deixe libres os postos de traballo. E habería que prohibir totalmente as xubilacións anticipadas, como ocorría hai uns anos; a excepción é que tras o fracaso dunha empresa converteríase en traballadores maiores, porque non se lles pode acceder a outro posto de traballo.

Doutra banda, o novo Pacto de Toledo tamén abriu un oco para abrir as portas ás pensións privadas e neste ámbito hai que seguir aos sindicatos, que teñen a disposición de pactar cos seus patróns este tipo de pensións, porque na súa constitución gústalles participar na súa xestión. Por outra banda, sorpréndenos que os patróns queiran promover as pensións privadas mediante achegas económicas, mentres que non queren facer máis achegas para consolidar as pensións públicas. Ademais, sobre estes fondos de pensións aparecerían dous tipos de traballadores, os de grandes e os de pequenas empresas, que terían dificultades para constituír estes fondos. Así mesmo, cando se promovan pensións privadas, haberá vantaxes fiscais en detrimento de a cidadanía, xa que a facenda se vai a levar a cabo con menos diñeiro público.

Estes son algúns dos temas que os traballadores e pensionistas, entre outros, temos que ter en conta. Atención, pois!