Legalizada a eutanasia, imos agora a regular as horas de traballo, e haberá quen se atreva a dicir que o gobernado por uns ou outros é igual. 40, 35, agora quérese establecer a xornada de 32. Magnífico. É dicir, cada vez hai que traballar menos, mellor. O propio Marx propuña reducir o tempo de traballo á mínima expresión, como condición previa para superar o capitalismo. Eu sempre pertencín ao grupo do seu xenro Paul Lafargue que, ademais de defender a redución radical da xornada –bastaría unha xornada de tres horas–, defendeu o dereito á preguiza en Le Droit à a paresse, unha teoría va na que as malas linguas puñan a orixe caribeña de Lafargue; eu non teño sangue caribeño, aínda que ás veces sexa o contrario.

Pero en días como hoxe, nin Lafargue, nin Marx, pertenzo principalmente ao equipo de Bob Black. En The Abolition of Work dise que case todas as enfermidades que se poden cualificar teñen a súa orixe no traballo, ou por vivir nun mundo deseñado en función do traballo. Pensemos: dedicamos a maior parte do noso tempo libre a traballar, a ir ao traballo, a vir do traballo, a recuperarnos do traballo. Si facemos un traballo aburrido, estúpido, monótono, é moi probable que acabemos sendo monótonos, monótonos, aburridos. E ben dicía Sócrates: os obreiros son malos amigos e cidadáns, porque non teñen tempo de ocuparse da amizade e da cidadanía. Eu tamén, seguindo a Black, gozaría ensinando (un pouco), pero non quero saber nada dos alumnos que ven obrigados a asistir a clase e négome a engrasar a ninguén para conseguir unha praza.

Unha vez obtida a eutanasia –pero estigmatizado o suicidio–, imos regular as horas de traballo –pero aínda divinizando o traballo–. Eu digo, con Black, que hai que acabar o traballo.