Os responsables da Feira de Durango e de Euskaraldia realizaron unha valoración positiva dos resultados. Non dubidarei en que o optimismo, non negarei que o poder facer é unha razón para a satisfacción, pero creo que o nivel de esixencia estaba moi por baixo de nós. E é

unha (boa) cousa que trouxo a pandemia, é dicir, que miramos con ollos máis claros os logros, por pequenos que sexan. Non son eu o mellor exemplo de nada. A pesar de que a casa está chea de libros, non comprei nin un só libro en Durango. Antes compraba moi poucos libros, aínda que ía case todos os días a reunirme con amigos e coñecidos. Comprei os libros como sempre, directamente no pobo, na capital e na editorial. Non me conectei ás actividades de streaming. Quedeime con Miren Agur Meabe nun restop para regalarme o seu libro. Trouxéronme a unha reunión a de Mikel Sotorena. Son lector de libros como objetor. Pero non se me esquece facilmente onde e con quen os conseguín. Son, a miúdo, unha escusa para unirse aos demais. Seguramente por iso non comprei nada no DÁ este ano. E dígoo con remorso, porque, como di Harkaitz Cano, hai xente que só existe na Feira de Durango. E sen eles, en parte, eu non existo.