Xente de poucas categorías
Dun día para outro, case todas as vantaxes de vivir na cidade quedaron en nada. Os bares e centros comerciais están pechos, a Parte Vella está moi triste, o comercio de proximidade está a piques de cambalearse, están a prohibirnos reunirnos coa xente, para andar ou correr é obrigatorio ese horrible bico...
Desta maneira, expónsenos a necesidade de airearnos a cabeza e de fuxir da cidade. Por tanto (e aquí están os exemplos da Comarca de Pamplona), si achegámonos a merenderos de Orikain, Unzué, Zabaldika ou O Perdón, darémonos conta da nosa situación. Todos os fins de semana, están repletos de urbanitas que nunca saían da cidade e que até hai pouco só utilizaban os inmigrantes, pero en segundo ou segundo lugar
"Están repletos de urbanitas de primeira liña que nunca saían da cidade, pero de segunda ou terceira categoría, que até hai pouco eran as únicas que utilizaban os inmigrantes"
terciarios... Si o lecer pode ser graduado, hai que recoñecer que os merenderos próximos á cidade non estaban nos nosos plans de fin de semana.
Quizá porque era un lecer de baixa categoría. Lugares con pouco glamour. Moi baratos! ), todo iso é todo.
Con todo, si miramos cara atrás, podemos atopar curiosas contradicións. Cando eramos pequenos, os pais mobilizábanse porque non había parques nos nosos barrios, e ademais, nos amplos solares que había entón, se apilaban xiringas. Co paso dos anos, as cidades fóronse embelecendo, incluídos os parques, coas súas fontes e os seus lagos.
Paralelamente a esta evolución, fomos abandonando algúns parques do barrio e os merenderos que rodeaban a cidade. A medida que as cidades se volvían máis habitables, utilizabámolas menos, e reuniámonos en recunchos e piscinas privadas (perdón, espazos de iniciativa social, quero dicir) para pasar domingos e tardes de verán. Cando iamos en coche, viamos nos parques da nosa cidade partidos de voleibol ou de fútbol sala, acompañados de sons reggaeton ou bachata. Colorida, viva, pero moi lonxe de nós…
De súpeto, pecháronnos os nosos recunchos e piscinas e quedámonos na rúa. Os parques e merenderos estaban alí, belos e útiles. Ademais, son de todos (como sempre foron). Aos poucos, comezamos a facer plans moi sinxelos para cumprir os nosos fins de semana de pandemia, polo menos na medida das nosas posibilidades. Poida que sen bach pero con ricas roupas de monte. Bo, cada un no seu estilo, pero volvemos a saborear o lecer de baixo glamour e de supostas categorías.
É dicir, en tempos difíciles tivemos que pór os pés no solo. Volvendo á nosa categoría, talvez. Como cambian as cousas, o camarada…
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
“Pasaron 18 anos desde que apareceron uns 400 grafitos na escavación, 16 anos desde que fose expulsado do campo de escavacións de Lurmen sen probas científicas e 4 anos desde que se celebrou o xuízo sen clarificar o tema, podemos dicir que seguimos investigando e os que... [+]
Neste mundo frenético e vertixinoso no que vivimos, os cambios sociais que se suceden aos poucos parécennos ás veces imperceptibles, irrelevantes ou insignificantes. Con todo, non é así, e temos que ser conscientes diso para actuar con prudencia. Exemplo diso é que nos... [+]
Os domingos de setembro é costume subir a Ernio, bailar en Zelatun e comer chourizo morro, ou algo así. O peor tempo non fai falta xente. Este ano, cando os meus amigos se marchaban máis temperán e eu atrasábame, subía só, atopándome coas cuadrillas que baixaban. A... [+]
No libro fronteirizo de The House on Mango Street, escrito por Sandra Cisneros, o can dun personaxe ten dous nomes: un en español e outro en inglés. É posible que a primeira vista poida resultar estraño, mesmo para un libro, pero se un pensa máis tranquilamente, advírtese... [+]
Era imposible adiviñar quen era ou quen era a lema que lía, pero quen era!
Anxo González Olvera foi coñecido en México fai 11 anos cando os bertsolaris convidáronnos a unhas xornadas coas súas improvisadores. Vivía nun alto do outeiro, alimentándose de paxaros, pombas,... [+]
Os utopianos do libro Utopía de Tomás Moro amaban lelo. A boa educación das letras leváralles a comezar na infancia e a proseguir a súa vida adulta sen que ninguén lles ordenase nada, lendo e aprendendo e lendo máis. Imaxinade o tempo dedicado a iso polo mero pracer de... [+]
Como na Idade Media dominaba Deus, na época moderna vivimos sometidos ao mercado e ás súas ríxidas leis. Os grandes soldos de alto nivel están determinados polo mercado, xa que os premios dos CEO de Iberdrola ou BBVA márcanos os mercados do seu sector, aínda que levan 300... [+]
Na podksemana A lanterna de diógenes atopei moitas ideas para seguir pensando na entrevista a Miguel Benasayag-eg. Entre elas, as reflexións que fai o ser humano sobre as nosas relacións coa tecnoloxía.No
diálogo compárase a influencia das diferentes tecnoloxías na... [+]
A terceira vez que recibía os mesmos datos que o estudante, non lembraba máis que esas frases tan usadas, nas que a nada esmagara a miña intelixencia: “Non somos nada”, “a vida non ten sentido”, “Deus, si é tan inocente como din, por que nos fai isto?”. Non... [+]
A responsabilidade é do Estado sionista de Israel, que, coa axuda dunha gran parte da poboación, soldados, colonos, etc., está a facer limpeza étnica e xenocidio contra os países e pobos de ao redor.
Os Estados occidentais tamén lles apoian, danlles armas e préstanlles... [+]
Iso díxome o ex alumno, que tardou moito en presentar unha denuncia que estaba nos xulgado meses e que, por recomendación do psicólogo, retirara a denuncia de violación. E eu permanecía calado, sen poder adiviñar que dicirlle ao mozo que aínda presentaba síntomas de... [+]
Non é un sinal de orgullo mirar ás persoas que están ante min coma se non fosen persoas? Si, claro que si. Pero como podemos esperar que os demais se entendan? Comprender, observar, mirar. Querer entender aos demais non require esta actitude orgullosa? Sabendo o que é ser... [+]
Din que pasou un ano. Nunca comprendín o arrogante costume que temos os occidentais: aínda que o conflito dure case un século, adaptamos as datas ao noso gusto, regalando a importancia que queiramos. Foi diferente a última época para os palestinos que están presos no seu... [+]